Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Qupperneq 25

N. Kv.
FÓSTRA PRÓFESSORSINS
19
Syni mínum vafðist tunga um tönn; — —
liún var svona í orlofi sínu, sem kallað er.
— Nu, svo að skilja, — ef tiFvill heiman úr
hans sveit? — Já, jú. .. . einmitt. . . . Eg
sá, að hann átti bágt með sig, en þá tók eg
orðið og sagði: „Eg skal segja yður, herra
nrinn, að eg fóstraði prófessorinn, þegar
hann var lítill.“ — „Einmitt það.“ — Sonur
minn kinkaði kolli til mín, og svo fóru
þeir; en hann kom inn aftur til mín og
hvíslaði að mér: „Þú skalt fá aura til ferð-
arinnar, mamma. . . . og svo skaltu ná þér
í eitthvað að borða frammi lijá stúlkunum,
hæði steik og kökur og hvað eina.“ Svo fór
hann aftur, því að þá átti að fara að drekka
kaffi og þetta líkör-vín, eða hvað það nú
heitir, — og svo var sungið og dansað og
skemrnt sér.“
„Jæja, það hefur allt gengið vel?“ sagði
konan og leit á kjól móður sinnar.
„Jajæja, það gekk allt vel, — það er eins
og hann sé sniðinn á mig.“
Gamla konan kyssti drengina og rétti
fram bréfpoka.
„Þá er víst bezt að ná í tuskurnar," hreytti
vefarinn úr sér og gægðist inn í vagninn,
eins og hann byggist við, að þar væru ein-
hverjir bögglar.
Eg rétti gömlu konunni höndina og
kvaddi.
Vagninn rann áfram eftir sendnum veg-
inum, svo að urgaði við. Öðru hvoru steytti
hann á steini, svo að brakaði í samskeytun-
um. Mér fannst orðið tómlegt eftir að gamla
konan fór og eg gat ekki annað en hugsað
til hennar; nú sat hún inni í húsinu vefar-
ans og var að segja frá syninum, — þessum
mikla, nafnfræga manni.
Nokkrum dögum síðar fór eg sömu leið
aftur. Rétt við veginn sá eg einar tíu fátæk-
legar konur, sem krupu á hnjánum á herra-
garðsekru og reyttu gulrætur. Ein þeirra
reis upp, veifaði með þistli og kinkaði kunn-
uglega kolli til mín. Eg þekkti hana undir
eins, — það var fóstra prófessorsins.
Vagninn nam staðar. Við vorum komin
að húsinu. Dóttir gömlu konunnar, við-
felldin, gildvaxin kona með útbrot í andliti,
hom tifandi út til að taka á móti lienni. Á
hæla henni komu tveir berfættir snáðar og
loks vefarinn sjálfur, lítill maður með herða-
kistil, breiðmynntur og með vörtur á augna-
lokunum.
Mchard Sale:
Flóttamennirnir.
Skáldsaga.
Maja Baldvins þýddi úr ensku.
(Framhald).
_ Daginn eftir var veðrið sízt betra. Ekkert
solskin, engin veruleg dagsbirta, aðeins
ýrungalegur sorti. Við og við brutust eld-
lngarblossar í gegn um dimmuna og drynj-
andi skruggurnar ætluðu alveg að æra okk-
ur. Nú var engin leið að sitja á þóftunum.
Öldurnar voru of háreistar til þess. Við
hefðum ekki getað hangið á þóftunum. Svo
við skriðum allir niður í bátinn, og lágum
3*