Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Síða 38

32
FLÓTTAMENNIRNIR
N. Kv.
fastur og framseldur,“ svaraði hann, „þá get
ég sagt yður það hreinskilnislega, að það er
ekki það sem um er að ræða.“
„Hvað er það þá?“ spurði ég.
„Lögreglustjórinn mun gera grein fyrir
því,“ sagði hann. „Eruð þér LaSalle lækn-
ir?“
„Ég hef aldrei heyrt hans getið,“ sagði ég.
„Ég kannast heldur ekkert við Louis Ben-
et.“
„Það er þýðingarlaust fyrir yður að
skrökva," sagði hann hýrlega. „Mér finnst
þér vera mjög grunsamlegur, svo að ég ætla
að taka yður fastan hvort sem er.“
„Það getið þér ekki.“
„Jú, ég held það nú,“ sagði hann. „Þér
getið alveg eins kannazt við Jrað undir eins.“
Ég stóð á fætur og andvarpaði:
„Jæja þá, ég er LaSalle.“
„Það er ágætt,“ sagði lrann og lét sér
hvergi bregða. „Gjörið þér svo vel og gangið
á undan mér til lögreglustöðvarinnar. Þér
skuluð ganga eftir hafnarbakkanum, sem
svarar þremur húsaröðum, og snúa svo til
hægri.“
Við gengum eftir hafnarbakkanum og ég
var mjög þakklátur fyrir að ver.a tekinn fast-
ur á svo kurteislegan hátt. Lögregluþjónn-
inn fór mjög hæversklega að {^essu og gerði
mér það ekki erfiðara með því að ganga við
lilið mér eða halda í öxlina á mér. Þegar við
vorum komnir að lögreglustöðinni, fórurn
við inn, og hann fór strax með mig inn í
skrifstofu þar sem aldraður, gráhærður mað-
ur sat. Hann leit spyrjandi á lögregluþjón-
inn og hann kinkaði kolli.
„Eruð þér LaSalle læknir?“ spurði aldr-
aði maðurinn.
„Já,“ sagði ég.
„Ég er lögreglustjórinn hérna,“ sagði
hann. „Ég heiti Kennicott. Mér er ánægja
að því að kynnast yður.“
„Þakka yður fyrir.“
Hann rétti mér höndina.
„Mér þykir mikið fyrir þessu, en það er
ekkert hægt að gera við því. Það er líklega
bezt fyrir okkur alla sem í hlut eigum.“
„Ég skil ekki við hvað þér eigið.“
„Sjáið þér til,“ sagði hann. „Louis Benet
var tekinn fastur í kvöld. Hann lnæddi unga
stúlku á götunni."
Ég glápti á hann.
„Gerði hann það?“
„Hann elti hana spölkorn, eftir því sem
hún segir, og hagaði sér mjög gi unsamlega.
Hún var hrædd um að hann — ó, jæja, Jrað
getur vel verið að Jretta liafi verið ástæðu-
laust. En endirinn varð, að hún náði í lög-
regluþjón, sem kom beina leið hingað með
Benet.“
„Ég skil,“ sagði ég.
„Smávegis yfirheyrsla," sagði hann,
„leiddi í Ijós að hann var einn af flótta-
mönnunum sem sluppu fyrir skömmu frá
Guiana.... Ég samfagna yður aftur. Ég
dáist að hugrekki yðar. . . . Benet sagði mér,
að ég skyldi reyna að ná í yður og liann sagði
mér, hvar yður væri líklega að hitta.“
„Hvers vegna mig?“
„Sjáið þér til, læknir," sagði Kennicott.
„Ég get ekki látið {Dennan mann ganga laus-
an. Hann hefur hegðað sér of grunsamlega.
Samt sem áður tók ég þá ákvörðun, þegar ég
var búinn að fá að vita hver liann var og
eftir að ég var búinn að leita ráða hjá land-
stjóranum, að láta yður vita um úrskurð
hans í málinu."
„Og hvað er }rað?“ spurði ég.
„Mér J:>ykir leitt að Jmrfa að láta yður vita
að landstjórinn sagði, að Jrið yrðuð að fara
héðan frá eyjunni innan tuttugu og f jögurra
klukkustunda. Þér skiljið auðvitað hvers
vegna. Ef þið eruð ennþá í Port of Spain
Jregar Jressar tuttugu og fjórar klukkustund-
ir eru liðnar, þá er ]>að skylda mín að taka
ykkur alla fasta og liafa ykkur í haldi, þang-
að til Jrið verðið framseldir."
„Ég skil það,“ sagði ég.
„Mér þykir Jretta mjög leiðinlegt," sagði
hann afsakandi.