Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Qupperneq 40

34
FLÓTTAMENNIRNIR
N. Kv.
úðlegt að reka ykkur svona burtu. Verðið
þið að fara á bátnum? Getið þið ekki komizt
héðan einhvern veginn öðruvísi. . . .? Hvers
vegna takið þið ykkur ekki far með skipi?
Hafið þið enga peninga?“
„Fargjaldið yrði því ekki til fyrirstöðu,"
sagði ég. „Ég held að við flestir höfum nóga
peninga. Það eru vegabréfin, sem sjá um
það. Og sú staðreynd að við erum flótta-
menn. Innflytjendaskrifstofurnar taka mjög
kuldalega á móti sakamönnum, sem Jiafa
sloppið úr haldi. Samningar um framsal
flóttamanna skipar svo fyrir, að þeir eigi að
taka okkur fasta aftur og setja okkur í fang-
elsi. Þeir eru í raun og veru rnjög góðir við
okkur hérna, þó að þeir sendi okkur burtu.
Þeir hefðu alveg eins getað lokað okkur inni
í fangaklefa og beðið eftir að frönsku yfir-
völdunum þóknaðist að sækja okkur.“
„Þetta er afleitt," sagði hann. „En verið
þér nú ekki að taka þetta nærri yður ennþá.
Ég ætla að fara og hitta landa mína í kvöld.
Þeim dettur alltaf eitthvað í hug. Ég ætla að
vita, hvað Jreir geta gert. Hvert ætlið þið að
fara?“
„Ég veit það ekki,“ svaraði ég.
„Ég skal segja yður, hvers vegna ég spyr
að því,“ sagði hann, „ég sendi fréttastofunni
minni skeyti í kvöld og bað um að fá að
fylgja ykkur eftir, hvert sem þið færuð.“
„Því sláizt Jiér ekki í förina með okkur?“
spurði ég þurrlega.
„Ég held að ég afþakki boðað,“ sagði liann
og gretti sig. „Ef yður er það ekki á móti
skapi, þá ætla ég að fljúga til ákvörðunar-
staðar ykkar og bíða þar eftir ykkur. Mér er
ekkert um opna báta gefið og ég get orðið
sjóveikur bara ef ég sé vatn. . . . Eftir á að
hyggja, þessi Cambreau, sem þér minntuzt
á. . . . “
„Hvað er með hann?“
„Mér leikur forvitni á að fá að vita nánar
um hann. Það er eitthvað Hogið við Jjetta.
Hann ætti að vera á listanum. Ég sendi
frönsku yfirvöldunum í Guiana skeyti og
bað um upplýsingar um hann.“
Ég leit hvasst á hann.
„Þér þurfið ekkert að óttast,“ fullvissaði
hann mig. „Þeir ná ykkur ekki. Ég spurði
bara, hvort nokkur maður, sem liéti Cam-
breau hefði flúið frá sakamannanýlendunni.
Og ég setti nafn mitt og núverandi heimilis-
fang og hafði það aðeins Trinidad. Það get-
ur ekki gefið þeim neinar bendingar um að
þið séuð staddir hérna, og ég get hvort sem
er ekki verið búinn að fá svar, fyrr en Jrið
eruð farnir.... Heyrið þér, LaSalle, mér
þykir það mjög leitt, en ég verð að þjóta af
stað. Einn af fréttamönnunum hérna var
rétt áðan að segja mér, að Ji>að gangi einhver
ósköp á yfir í svertingjahverfi borgarinnar.
Einhver maður, sem gerir kraftaverk. Það
er sagt að liann hafi læknað haltan dreng.
Látið hann henda hækjunum. Orðrómurinn
breiddist óðfluga út og nú flykkist fólk sam-
an. Allir eru að reyna að komast til manns-
ins til þess að láta hann lækna sig, eða eitt
eða annað. Þér vitið hvað svertingjar eru
heittrúaðir. Þeir segja, að þetta sé Jesús
Kristur, sem sé kominn aftur.“ Hann liló.
„Það er kennt í skólum fyrir blaðamenn, að
merkilegasta frétt, sem liægt væri að birta,
væri endurkoma Krists.... Og svo er ég hér
á staðnum!"
„Er þetta rétt?“ spurði ég. „Að hann hafi
læknað drenginn?"
„Það er áreiðanlegt. Að minnsta kosti er
það altalað. Ég var rétt áðan að heyra um
}>etta inni í gistihúsinu. Dyravörðurinn var
að segja frá því. Hann sagðist hafa séð það
með sínum eigin augum.“
„Væri yður sama, þó að ég færi með yð-
ur?“ spurði ég.
„Það er allt í lagi frá minni hálfu." Mere-
ditli hló aftur. „En þér skulið ekki vera að
ómaka yður upp á það að þetta sé Kristur.
Ég efast um að hann mundi velja svertingja-
hverfið í Port of Spain til J>ess að sýna sig í.“
„Það er ástæðulaust að halda, að hann
gæti ekki eins komið ]>ar,“ sagði ég, „en }>að