Nýjar kvöldvökur - 01.01.1946, Síða 47

K Kv,
FLÓTTAMENNIRNIR
41
»Eg er nú ekki alveg viss um það.“
Við skildum Telez eftir hjá bátnum til
þess að segja hinum frá þessu, þegar þeir
kæmu. Svo gengum við eftir hafnarbakkan-
llm þangað til við fundum skonnortuna.
Hún lá við ákkeri við hafnargarðinn innan
11 ui margar aðrar skonnortur og nokkrar
þómandi fallegar skemmtisnekkjur. Skonn-
ortan var hreinasta djásn. Reyndar var
málningin farin að flagna utan af skrokkn-
uhi, en hún var sterklega byggð og það var
víst um það, að hún mundi þola hvaða
storm sem væri. Hún sýndist ekki vera mjög
stor. Við fórum um borð og skoðuðum hana
°g við nrðum svo hrifnir, að vildum helzt
koniast af stað undir eins.
Pennington kom fjórðungi stundar
seinna, og þegar hann var kominn um borð,
v'arð hann ekki síður ákafur en við vorum.
Um hádegisbilið komu þeir hinir, Telez,
Lamb reau og DuFond. Við ákváðum að
fresta ekki len gur burtförinni. Ég fór upp
a lögreglustöðina og sótti Benet. Hann var
með ólnnd alla leiðina og sagði ekki stakt
°rð. Ég yrti heldur ekki á hann.
Við héldum úr höfn fljótlega upp úr há-
óeginu. Meredith var eini maðurinn sem
^om til þess að kveðja okkur.
„Santiago de Cuba,“ sagði ég við liann
um leið og ég kvaddi hann.
..Hittum við yður þar?“ spurði ég.
»,Þið getið reitt ykkur á það,“ svaraði
Eann. ,,Góða ferð.“
„Þakka yður kærlega fyrir,“ sagði ég.
,,Þakka yður innilega,“ bætti Weiner við.
Alla leiðina út Pariaflóa var Weiner að
htrða sig á Meredith.
„Ég skil þetta ekki, endurtók hann hvað
eftir annað. „Hann fékk ekkert fyrir þetta.
Hann gerði það bara til þess að hjálpa okk-
ur. £g hef aldrei á ævi minni heyrt getið
Um mann sem hefur gert neitt þvílíkt. Það
ev ekki eðlilegt. Hann græddi ekkert á því,
°g samt útvegaði ltann okkur skonnortuna.“
Það var athyglisvert hvernig Weiner gjör-
breyttist við þetta atvik.
Cambreau sat við stýrishjólið. Mér varð
hugsað til fyrsta dagsins á ströndinni, þegar
við vöknuðum um morguninn og hann
sagði okkur að báturinn væri kominn á flot.
Báturinn sýndist ósköp lítill. „Hafðu eng-
W álryggjur af pvi. . . . Við fáum annan
stœrri, pegar við komum til Port of Spain.“
Jæja, við vorum búnir að komast til Port
of Spain og meira að segja búnir að fá
skonnortu.
Ég heyrði aldrei hrjóta blótsyrði af vör-
um Weiner eftir þetta.
VII.
Þegar sólin var að ganga til viðar daginn
eftir, vorum við út undan austurströndinni
á Blanquilla, sem er ein af eyjunum í minni
Antilleseyjaklasanum. Það sýndi bezt, hváð
áttavitinn okkar var nákvæmur. Við liöfð-
um haft stinningskalda fi'á Jjví við komum
út úr Pariaflóanum. Skonnortan lagðist
nokknð á hliðina, en santt ekki nálægt því
eins mikið og báturinn hafði gert. Við bár-
umst hratt yfir sjóinn fyrir þöndum seglum
Og það marraði í hverri rá. Þessi rólega sjó-
ferð hafði sefandi áhrif á okkur. Það var
alltaf sólskin, en nú gátum við farið niður
í káetu og lagt okkur, eða setið í skugganum
af seglinu. Það var hægt að komast hjá Jiví
að sólin brenndi mann og nú var ekki nauð-
synlegt að fara neitt sparlega með mat eða
drykk. Við borðuðum vel og nutum Jicss.
Það var mjög lítill ágreiningur milli okkar.
Pennington eldaði matinn og DuFond
hjálpaði honum. Pennington geðjaðist vel
að eldamennskunni. Hann var alltaf að
finna upp nýja rétti og fórst jiað allt vel
úr hendi.
VIII.
Það var á fimmta degi, er ég sat við stjórn,
að Weiner kom og settist við hliðina á mér.