Nýjar kvöldvökur - 01.07.1949, Blaðsíða 21

N. Kv.
KRISTIN OG GOSI
91
Kristín og Gosi.
Smdsaga eftir KRISTJÁN S. SIGURÐSSON.*)
Um aldamótin 1900 átti eg heima í litlu
þorpi á Norðurlandi. Var eg um þær mund-
ir ungur maður og einhleypur, og keypti eg
íæði og húsnæði hjá rosknum hjónum þar
í þorpinu.
Þá var í vist hjá hjónum þessum ung
stúlka, Kristín að nafni. Hún var fremur
lagleg stúlka, hárið var gulbjart á lit og svo
mikið, að flétturnar náðu henni niður fyrir
mitti. Andlitið var bjart og vel lagað, augun
grá, en heldur daufleg. Kristín var talin
fremur einföld, enda var hún alin upp í
mikilli fátækt og hafði engrar menntunar
notið í æsku. Hún var mjög fáskiptin við
fólk og \ar því fáum kunnug. En hún var
slitviljug og gekk rösklega að öllum verkum,
sem voru t ið hennar hæfi. Hún var því lát-
in vinna öll verstu verkin á heimilinu, og
gekk hún að þeim nreð áhuga og gleði. Hún
var fyrst allra til verka á morgnana, og gekk
síðust til hvílu á kvöldin. Kvartaði hún þó
aldrei um þreytu og var ætíð glöð og í góðu
skapi.
Unr þessar mundir var einnig þarna í
þorpinu ungur nraður, er Gosi var nefndur.
Hann var vel vaxinn piltur og fremur fríð-
ur, gráeygður, nreð fremur þunnt lrár ljóst.
Oftast var hann vel klæddur og þrifalegur.
En hann var fádæma latur og sinnulaus. Gat
því enginn lraft hann í vinnu til lengdar.
Helzta úrræðið var að nota hann við sjó-
róðra; þar varð hver nraður að sinna sínu
vissa verki, og gafst því síður tækifæri til að
slæpast. En við landvinnu nreð öðrunr
mönnunr gerði lrann nreira en það að slæp-
ast sjálfur. Hann var sí og æ masandi, og
lrélt öðrum uppi nreð nrasi sínu.
Nú bar svo við, að Gosi varð skotinn í
*) Sönn saga, nöfnum aðeins breytt. — Höf.
Kristínu, og tók liann að venja konrur sínar
til hennar. Tók Kristín þessu heldur fálega
í fyrstu og reyndi að forðast hann eftir
nregni. Fór hún stundum í felur, er hún
varð lrans vör í tínra. Hjálpaði enda hús-
móðirin henni oft til að sleppa við áleitni
hans, því að hún liafði nriklar mætur á
Kristínu og vissi vel, að ekki væri Gosi æski-
legt mannsefni fyrir hana.
En enginn kann sköpunr renna. Gosi var
bál-ástfanginn og sótti fast bónorðið. Og
það fór svo að lokum, að þau voru trúlofuð
um mitt sunrar. í október unr lraustið voru
þau svo gift í kirkju sveitarinnar, en hún
var skanrnrt frá þorpinu.
Þau tíðindi gerðust, nreðan á hjónavígsl-
unni stóð í kirkjunni, að skall á ógurlegt
þrumuveður og eldingar svo nriklar, að eng-
inn nrundi annað eins. Loftið varð bókstaf-
lega biksvart, og nryrkrið eins og á skanrm-
degisnóttu. Þrumubrakið og brestirnir yfir-
gengu allan þann lrávaða, senr eg hef heyrt
á ævi nrinni. Eldingarnar flugu hver á eftir
annarri og voru svo bjartar, að þær lýstu
upp allt umhverfið, um leið og þær fóru
lrjá. Síðan skall á rigningarflóð svo afskap-
legt, að það var eins og stæði maður undir
fossi, meðan það varaði. Þetta stóð þó ekki
nenra nokkrar mínútuúr. Þegar brúðhjónin
konru út aftur úr kirkjunni að aflokinni
lrjónavígslunni, var allt afstaðið og konrið
bezta veður.
Því var síðan spáð vegna þessa einstæða
atburðar, að hjónaband þeirra Kristínar og
Gosa mundi verða eilífar þrumur og eld-
ingar, eigi óáþekkt veðrinu, meðan á hjóna-
vígslu þeirra stóð.
Eftir brúðkaupið réðust ungu hjónin í
húsúmennsku út í sveit.
Seint næsta sumar, einn góðan veðurdag,