Nýjar kvöldvökur - 01.07.1949, Blaðsíða 49

N. Kv.
KAMILLA
119
skilja, að hún væri þess albúin að fara raeð
lionum út á einhverja skemmtun.
Giraucl gamli hoppaði upp í loftið af fögn-
uði, er hann loks varð þessa áskvnja; núhafði
liann fyrir þolgæði sitt sigrað. Það var ekki
amalegt að heyra að tarna. Kantilla ætlaði
að dubba sig upp í nýjan kjól og fara með
honum í leikhúsið, sýna sig leikhússgestun-
nm og öllum er sjá hana vildu. Þessu hafði
liann loks fengið áorkað. Hann stökk á Kam-
illu og kyssti hana og faðmaði lyrir undan-
látssemina, svo kallaði hann á herbergis-
þernuna og þjónana og að síðustu á alla í
húsinu; liann gat vel unnt öllum þess að fá
að líta þá dýrðlegu sjón: Kamillu, búna í
leikhúsið. Og það var í raun og sannleika
dýrleg sjón, að sjá hina forkunnarfögru mey
prúðbúna. Jafnvel Kanrilla sjálf gat eigi
stillt sig um að brosa ánægjulega, er henni
varð litið í spegilinn.
„Vagninn bíður okkar \ið húsdyrnar,"
sagði Giraud og tókst nú alveg furðanlegá
að gera Kamillu Jrað skiljanlegt.
Kamilla brosti aftur ánægjulega, braut
vandlega sanran sorgarbúning sinn, kyssti
lrann og strauk hann, svo sem væri hún að
kveðja hann, lagði lrann inn í klæðaskápinn,
— og svo óku þau til leiklrússins.
VII.
Það varð eigi sagt um Giraud ganrla, að
lrann væri prúðbúinn; honum var líka nokk-
urn veginn sanra hvernig fötin fóru honunr,
einasta að þau væru nógu víð og Jrrengdu
hvergi að lronum. Þá gat lrann og eigi held-
ur verið að setja Jrað fyrir sig, þótt sokkarn-
ir væru eigi sem bezt togaðir upp unr hann,
eða þótt hárkollan héngi niður í augun. F.n
er hann veitti öðrunr, var æfinlega sjálfsagt
að taka það dýrasta og bezta, sem völ var á.
Þetta kvöld hafði lrann tekið einlrver dýr-
ustu og mest áberandi sætin, sem fáanleg
voru. Hann hafði nú einu sinni ásett sér að
gera leikhússgestnnunr kost á að sjá Kam-
illu og dást að fegurð hennar og yndisþokka.
Eins og að líkunr lætur \rarð lu'tn þegar
stórhrifin, er lienni varð litið á alla dýrðina
og skrautið og viðhöfnina, er þarna inni
fyrir atigttn bar. Það \ oru ,eins og gefur að
skilja, eigi lítil viðbrigði fyrir lrana, sextán
ára gamla stúlku ofan úr sveit, að sjá i'it yfir
fagurskreytt leiksr iðið, prúðbúna leiklrúss-
gestina og alla þá óunrræðilegu dýrð, senr
hvarvetna blasti við augunr lrennar. Henni
fannst allt líkast því, senr væri lrún konrin
inn í eitthvert draunraland. Það var dansað
mikið á leiksviðinu, og fylgdi hún með at-
hygli, senr bezt lrún gat, lrverri lrreyfingu og
látbragði öllu, og gat sér svo til unr, lrver
væri meiningin nreð öllu þessn. Oðru hvoru
leit hún spyrjandi augunr til frænda síns, í
Jrví skyni að leita sér útskýringa eða ttpplýs-
inga hjá honunr, en Jrað var nú að fara í geit-
arhús að leita ullar,. Lítið skildi hún, en
minna skildi hann. Hún sá hjarðsveina á
silkisokkum rétta Irjarðmeyjum blómvendi
nreð „bugti og beygingum“, ástaguði er
stukku af baki og á, og guði, er sátu á skýj-
unum. Útflúrið, skrúðtjöldin, ljósin, eink-
unr þó kertahjálmarnir, allt þetta heillaði
lrana og nærri Jrví að segja dáleiddi; lrún var
um stund alveg utan við sig af undrun, vissi
eiginlega hvorki í Jrennan lreinr né annan.
En á nreðan hún var að nndrast allt Jrað,
er fyrir augu lrennar bar, varð lrún sjálf fyrir
engti minni undrun frá Irálfu leikhússgest-
anna. Þeinr varð starsýnt á hina forkunnar-
fögru blómarós, og Jrað jók eigi lítið á að-
dáun allra, lrve látlaust, en þó smekklega,
hún var klædd. Það var heldur engin furða,
þótt.það vekti atlrygli nranna, að sjá þessa
afbrigða fríðu, sakleysislegu, blómlegu, fyr-
irmannlegu veru við lrliðina á ganrla Gir-
aud, senr bæði í klæðalnirði og framkonru
allri nrinnti á réttan og sléttan almúga-
nrann; og það jók þá líka sérstaklega á eftir-
tekt nranna, að sjá Jrau sitja tvö ein saman í
einni dýrustu og nrest áberandi stúku leik-
hússins. Sumum ungu mönrrunum varð það
nú á, að fara að renna heldur hýrum augunr