Nýjar kvöldvökur - 01.07.1949, Blaðsíða 24

94
HANN KUNNI TÖKIN
N. Kv.
aður; — liann bjó í litlu húsi við Sheplord
Market, skammt frá Mayfair, — að hann
heyrði eitthvert þrusk fyrir neðan sig, allra
líkast því, að þjófur væri þar á ferð.
Hann þaut upp úr rúminu, albúinn til
jtess að ganga ofan, en þá upgötvaði liann,
sér til mikiílar skelfingar, að fætur hans
tóku til að riða undir honum, neituðu að
bera hann, og tennurnar í munni hans
glömruðu af hræðslu.
Nú var Pétur í raun og veru álls ekki
smeykur og reyndi að hlæja að sjálfum sér.
En nú voru taugarnar, sem höfðu náð allri
stjórn á líkamanum; gilti einu þótt skyn-
semin fullvissaði liann um, að hann væri
enginn hujgleysingi, þá duldist lionum ekki
það gagnstæða.
Nú sá hann, að vinir hans höfðu haft rétt
fyrir sér, og að eitthvað varð að gera, þess
vegna lét hann skrásetja sig sem sjúkling á
einkalækningahæli Collins prófessors, sem
var fyrir taugaveiklað fólk.
— Eg þekki yður vitanlega framúrskar-
andi vel, sagði prófessorinn fyrsta daginn,
þegar liann var á sjúkravitjunargöngu sinni,
— og eg hef líka fundið, hvað við yður skal
gera.
— Hvað er það, sem gengur að mér, herra
prófessor?
— Það er ekki jDannig, að auðvelt sé að
skýra frá því. Það eru taugar yðar. Þér þurf-
ið fyrst og fremst að hafa næði. Yður er
bannað að hafa bækur hjá yður.
— Það mátti eg nú vita!
— Aukþess megið þér ekkert fást við
iðju yðar, og nú í hálfan mánuð, til að byrja
með, drekkið þér úr þessu glasi þrisvar á
dag. — Og um leið benti hann á drykkjar-
glas með dökkum vökva í, sem stóð á borð-
inu við rúmið.
— Ekki viðkomandi, sagði Pétur, — það
er að segja: í hreinskilni sagt, hr. prófessor.
hef eg reynt að drekka þessa viðurstyggilegu
lyfjablöndu, sem þér hafið verið svo góður
að ætla mér, en jjað er mér alls ekki unnt.
Eg er enginn þverhöfði, en mér er jrað í
blóðið borið að liafa megna óbeit lxeði á
lyfjum og sjúkrahúsum. Einungis við að
liugsa til þess gerir rnaginn í ntér uppreisn.
Nei! Nei! Hið eina. sem eg hef not af hér, er
aðeins \ ikti næði, og því næst verð eg að
taka til minnar fyrri iðju aftur. Eltir hálfan
mánuð t erður bókin mín að vera tilbúin.
— Hér verðið þér undir rninni umsjá í
hálfan mánuð, og því næst takið þér yður
skemmtiferð til Japan uin þriggja vikna
tíma.
— Aldrei, að mér heilum og lifandi, pró-
fessor Collin! Það er alltof mikil tímaeyðsla.
— Þér farið nú samt þá ferð, sagði pró-
fessorinn.
Pétur hló.
— Hverju viljið j:>ér veðja um það?
— Hundrað krónurn.
— Eg geng að því, jafnvel þótt þér gerið
mér reikning, ef þér tapið.
— Það er um að gera að hafa næði, sagði
prófessorinn í því að hann gekk út úr her-
berginu.
Eftir vikuna var Pétur O’Galley orðinn
samgróinn háttum og venjum sjúkrahælis-
ins. Klukkan sex var hann vakirin með tei,
klukkan níu fékk hann hafragraut á diski og
tvær arsenikplötur — sem æfinlega komu
upp úr honum aftur. Viðbjóður hans á lyfj-
um hafði ekkert dvínað — og klukkan tólf
t'ar honum borinn miðdegisverður. Frá
klukkan eitt til hálf tvö var hann í Röntgen-
deildinni, Jrar sem hann var gegnumlýstur
með kynlegum lömpum, og frá klukkan tvö
til sex var hvíldartími hans, og mátti þá
enginn trufla hann né koma inn til hans,
nema liann hringdi. Það var leiðinlegasti
hluti dagsins. Klukkan fimm fékk hann leyfi
til að fara altur á fætur, ganga um gólf í
herberginu og neyta kvöldverðarins al-
klæddur. Og klukkan átta skyldi hann ganga
til svefns. Og þessu andsytggilega, dökka
lyfi, sem honurn var fært í drykkjarglasi á