Nýjar kvöldvökur - 01.07.1949, Blaðsíða 23

N. Kv.
KRISTIN OG GOSI
93
farrými alla leið, unz komið var til íslands.
Þarna var þjónn, sem eg var áður kunnug-
ur. Eg var í tveggja manna klefa. og komst
eg brátt að því, að næsti klefi við mig var
harðlokaður. Og þótt skipið fylltist af fólki á
höfnunum með landi fram, var þessi kleíi
aldrei opnaður. Eg spurði því þjóninn, hvers
vegna klefi þessi væri alltaf lokaður, fyrst
svona mikil þörf væri fyrir hann. Svaraði
liann mér aldrei beint um þetta, en af orð-
um hans mátti ráða, að í klefa þessum
mundi vera geymd bannvara. sennilega
áfengi. En á fyrsta farrými voru um tuttugu
larþegar, og voru sumir þeirra gamlir vinir
skipstjóra.
Þegar eg kom á fund skipstjóra og tók
hann tali, tók hann því mjög fjarri að veita
sjúklingnum móttöku. Hann sagði mér. að
eins og mér væri sjálfum kunnugt, þá væri
enginn klefi laus í skipinu. En svona sjúkl-
ing þyrfti að einangra frá öðrum farþegum.
Eg sagði þá, að mér væri líka kunnugt, að
einn klefi, sem einmitt væri við sjúklingsins
hæfi og fylgdarmanns hennar, hefði verið
lokaður alla leið frá Kaupmannahöfn, og
hefði eg sterkan grun um, að þar mundi
vera geymd bannvara. Og léti liann nú ekki
losa þennan klefa tafarlaust og tæki sjúkl-
inginn, þá færi eg þegar til lögregfunnar og
kærði hann.
Eftir nokkurt þjark og þref um þetta seg-
ir skipstjóri að lokum, að þá sé bezt, að eg
segi Jónasi að láta sjúklinginn koma; klef-
inn skuli þá verða losaður.
Þannig tókst að korna Kristínu á Vífils-
staðahæli. En þar lézt hún eftir all-langa
legu.
Af Gosa frétti eg það, að hjónaband þeirra
Kristínar hefði verið afburða stirt og basl-
aralegt. Hefðu þau lifað að nrestu leyti á
sveitarstyrk, ýmist saman eða sundurskilin.
— Virðist því „veðurspáin" hafa rætzt á viss-
an hátt.
Hann kunni tökín.
Þýtí hef-ui EINAR GUTTORMSSON.
Þegar „stjörnufræðings“ er getið, skýtur
því fyrst upp í lruganunr, að lrann nruni vera
tannlítið, gráhært gamalmenni, sem ef tfi
vill hafi ekki haft lrugann á öðru, en að at-
lniga íbúa Marzstjörnunnar gegnunr turn-
Iráa sjónauka, og hafi getað konrizt að Irug-
stæðustu leyndarnrálunr þeirra. Og stjörnu-
fræðingur, senr hefur hlotið Nobels-verð’-
laun, lrlýtur að öllu sjálfsögðu að vera nokk-
urs konar aldursforseti þeirra á nreðal, senr
vegna srns nrikla lærdóms og rannsókna er
orðinn taugabilaður nraður.
Pétur O’Galley var bæði stjörnufræðing-
rrr og lrafði lroltið Nobels-verðlaun. Hann
var einnig nrjög taugaveiklaður, þó lrafði
harrn ekki enn náð þrítugsaldri. Þegar hann
var nítján ára, hafði hann látið innrita sig
í stjörnuturn Edinborgar. Tuttugu og eins
árs sarrrdi hann og varði doktorsritgerð sína,
og eftir það lrafði lrann skrifað nrargar vís-
indalegar ritgerðir. Hann lrafði eingöngu
lraft hugann við þessa vísindagrein sína, og
tók því ekki eftir, að lrann oft og tíðum of-
bauð taugum sínurn.
Hann var lrraustlega byggður, lrafði góða
nratarlyst og leit alls ekki út fyrir að vera
neinn taugaveiklaður bjálfi. En svo bar það
við kvöld eitt eftir að lrann var nýlega lrátt-