Nýjar kvöldvökur - 01.07.1949, Blaðsíða 46

116
KAMILLA
N. Kv.
sinn. Þegar barúninn nú einu sinni var
lagður af stað, hafði ferðalagið mjög liress-
andi og upplífgandi áhrif á liann, hann
ferðaðist til ýmissa stórborga, og fregnina
um drukknun konu sinnar fékk liann eigi
fyrr en seint og síðar meir. Annars hefði
hann auðvitað brugðið við og farið heim til
að ráðstafa jarðarförinni og vera við hana.
Það var um það bil mánaðartími, sem
veslings Kamilla mátti heita umhirðulaus
einstæðingur. Raunar var hjá henni í hús-
inu eins konar kennslukona, er vaka átti yf-
ir hinni ungu barúnsdóttur og gæta hennar,
en á meðan l'rúin var á lífi, var ekki nærri
því komandi, að kennslukonan fengi að hafa
nein afskipti af lienni. Kamilla var dálítið
einþykk og gat aldrei hænzt neitt að þessari
kennslukonu og vildi með engu móti þýðast
hana. Dauði móðurinnar fékk svo mjög á
hina ungu mey, að henni beinlínis lá við
sturlun. Þegar frúin var dregin liðið lík upp
úr ánni og flutt heim, var Kamilla með á
þeirri þungbæru sorgargöngu. Rak hún þá
upp svo sár og tryllingsleg sorgarvein, að
öðrum, er í förinni voru, stóð ógn af. Því var
eins farið um Kamillu eins og nálega æfin-
lega á sér stað um heyrnar- og mállausa, er
þeir \'erða fyrir áköfum geðshræringum, að
það var sem hún væri gripin af æðisgengn-
um tryllingi, sem engin leið var til að sefa.
Heilan sólarhring tók undir í húsinu af
þessum tryllingslegu rofum, og hún æddi
um allt í óstjórnlegu æði, barði sig alla utan
og sló höfðinu við veggina, reif í hárið á sér
og bar sig í stuttu rnáli til, eins og hún væri
með öllu búin að rnissa vitið. Það var revnt
að sefa hana; jáfnvel beitt við liana valdi,
en það bara æsti hana enn meira. I.oks var
hún þrotin að kröftum og hneig örmagna
niður hjá líki móður sinnar.
En eins og einnig oft er títt um þá, er fyr-
ir áköfum geðshræringum verða, eins var
því og varið nú með Kamillu litlu; lnin var
alveg einkennilega fljót að átta sig og ná
jafnvægi sínu aftur. Það var fyrstu dagana á
eftir sem hún gengi í nokkurs konar leiðslu,
eða á henni hvíldi farg. Hún gekk um, eða
var á látlausu rápi um allt, jafnvel á ólík-
legustu stöðum, og þáði þegjandi og alvar-
lega þá aðhlynningu, er ltenni var í té látin.
Það var jafnvel álitið, að hún væri í þann
veginn alveg að ná sér. Einnig læknirinn, er
til liennar var sóttur, taldi hana úr all.ri
hættu. En svo allt í einu greip hana áköf
taugaveiki, svo að vaka varð yfir henni öl 1-
um stundum, og í verstu köstunum varð e'igi
annað séð en að hún væri alveg að verða
brjáluð.
Þá, er svona var komið, ákvað Giraud
gamli frændi hennar að skerast nú í málið
og taka til sinna ráða.
„Þar sem Kamilla litla,“ tók hann til máls,
,,nú má teljast bæði föður- og móðurlaus, þá
leyli eg mér, sem nákominn ættingi hennar,
að taka hana að mér til forsjár og fyrir-
hyggju; álít beinlínis skyldu mína að ganga
henni að nokkru leyti í föðurstað. Mér hef-
ur jafnan geðjast vel að barninu, og hef
margbeðið föður liennar um að trúa mér
lyrir uppeldi hennar og umsjá, mér til
ánægju og gleði í ellinni. Eg gat cigi af mér
fengið að leggja fast að honum með þetta,
þar sem hún þó var dóttir hans. en eins og
nú standa sakir, hika eg eigi við að taka
hana í mína umsjá. Þegar faðir hennar kem-
ur heim aftur, mun eg orðalaust fá honum
hana í hendur, ef liann krefst þess; annars
held eg henni áfram, ef okkur talast svo til.“
Giraud gamli bar eigi ýkja mikið traust
eða tiltrú til læknanna, og það af þeirri góðu
ástæðu, að hann liélt því fast fram, að sjúk-
dómar væru engir til, og því þvrfti aldrei
neitt á læknurn að halda. Óyggjandi sönnun
fyrir því, að sjúkdómar væru engir til , kvað
hann þá staðreynd, að honum hefði aldrei
orðið misdægurt. Einkum kvað hann tauga-
veiklun alla ekkert annað en ímvndun eða
fyrirslátt, er hrista bæri af sér með því að
lyfta sér upp og skemmta sér. Nú meður því,
að hvergi á jarðríki væru margbreyttari