Nýjar kvöldvökur - 01.07.1949, Blaðsíða 45

N. Kv.
BÆKUR
115
máléfnum. Leiðinleg villa er á. bls. 13, þar
sem blandað er saman Sveinagjár- og
Dyngjutjallagosi. Hefði verið létt að leið-
rétta það í próförk, Bókin er snotur að út-
liti, en ekki hef eg gert mér ómak að leita
Alfred de Musset:
uppi prentvillur. Endurminningár Ás-
mundar frá Bjargi munu reynast merk
heimild um þjóðhætti þess tímabils, er hún
ljallar um.
Akureyri, 27. ágúst 1949.
K a m i I I a
Þýtt hefur R. M. JÓNSSON.
(Framhald).
VI.
Það er liðið heilt ár frá hinu hörmulega
slysi, er barúnsfrúin fórnaði sér fyrir dóttur
sína og drukknaði.
I herbergi einu, stóru en skrautlegu, á
einni gistihöllinni í Parísarborg sat ung og
afbrigða fögur mær í sorgarbúningi; á
borðinu, sem hún sat við, stóð vínglas og
hálfdrukkin vínflaska. Eldri maður. lotinn,
en þó fjörlegur í öllum hreyfingum og hýr
og glaðlegur á svipinn, gekk um gólf í her-
berginu, heita mátti, að hann væri engu bet-
ur til fara en almennt er um vanalega verka-
menn. Oðru hvoru nam hann staðar frammi
fyrir hinni ungu mey, og virti liana fyrir sér
með þeirri viðkvæmni, að vel mátti ímynda
sér, að hann hlyti að vera faðir hennar. Hin
unga mær þreif til flöskunnar, skenkti með
hálfgerðri óánægju í glasið og rétti gamla
manninum og saup hann allvel á. Svo fór
hann aftur að ganga um gólf og sló allein-
kennilega út með höndum, nærri því að
segja hlægilega, og fylgdi hin unga mær
þessu látæði lians með augunum, og gat eigi
varist brosi, þótt eigi væri henni hlátur í
huga. Hefði nú einhver af tilviljun komið
Jrarna inn, hefði hann eflaust átt erfitt með
að gera sér grein fyrir, í hvaða sambandi þau
tvö, svona gagnólík, gætu staðið í sambandi
hvort við annað. Hin unga, glæsilega mær,
alvarleg og hálf raunaleg á svipinn, en þó
hvíldi yfir henni allri einhver sá yndisþokki,
er eigi verður með orðum lýst — hann dálít-
ið óheflaður í allri framgöngu, kæruleysis-
lega til fara og með hattkúfinn á liöfðinu, og
nam öðru hvoru staðar til að lnessa sig á
lélegu vínsulli. Hér var í sannleika um svo
gagngerðar andstæður að ræða, að eigi varð
hjá því komizt að veita þeim eftirtekt. — Og
]k') voru þessar, svo gagnólíku verur, knýttar
skyldleika og innilegum vináttuböndum.
Þetta voru þau Kamilla barúnsdóttir og
Giraud afabróðir hennar, sá, er áður er
nefndur og kemur mjög við sögu þessa.
Þessi ágæti, ættrækni, gamli múrsmíða-
meistari, sem að ýmsu leyti mátti teljast
laukur ættar sinnar og mesta tryggðatröll,
þótt hann hvorki í framgöngu né klæða-
burði bærist mikið á, hafði brugðið sér til
Chardonneux, er hið sorglega slys að hönd-
um bar, til að vera við jarðarför frúarinnar,
móður Kamillu. Þar sem móðirin nú
var dáin svona voveiflega og faðir Kam-
ilhi fjarverandi á ferðalagi, þá átti liún
s\o að segja engan að nema afabróður
15*