Nýjar kvöldvökur - 01.01.1950, Blaðsíða 44

34
ÞAÐ, SEM ALDREI VERÐUR ENDURHEIMT
N.-KV.
þjóni sínum, sem varð eftir til að ganga
honum til handa. Þarna sat nú hann á
mottunni sinni aftur á skipinu, og Bend-
ham fann á sér, að þessi guli náungi lrafði
gát á honum, áþekkt og þegar maður finn-
ur til þess, að villiköttur lrafi vakandi auga
á manni, án þess að hafa orðið lians var.
Jafnvel Malajarnir væru orðnir öðruvísi,
hugsaði hann. Einu sinni hafði honum þótt
vænt um þá og skilið þá. En nú varð hann
þess var, að hann tortryggði þá, og þeim
geðjaðist ekki að honum. ■
Hann skildi ekkert í þessari breytingu.
Hann sneri sér að Malajanum: „Farðu
að sofa,“ sagði hann á mállýzku mannsins.
„Eg þarf þín ekki framar með í kvöld.
Farðu ofan undir.“
Malajinn vafði þögull saman mottu sinni
og hvarf ofan undir þiljur, berfættur og
léttstígur eins og köttur. Og Bendham
fannst létta skyndilega yfir sér. Nú var
hann aleinn eftir á þilfarinu.
Hann hungraði eftir einveru. „Eg er eins
og veik skepna," hugsaði hann, þótt svo
virtist, sem ekkert væri að honum. Ekki
var það hitabeltis-veiki, því að hann þekkti
allar tegundir hennar af langri reynslu.
Hann hafði að vísu enga matarlyst, en jafn-
vel á æskuárum sínum liafði hann venju-
lega ekki haft matarlyst í svona veðri. Já,
hann væri eins og veik skepna, sem vildi
skríða í felur og deyja.
Þetta var verst allra veikinda — veiklun
í taugunum.
Það var heitt, afskaplega heitt og vofði
yfir með úrhellis-dembu. Andrúmsloftið
hlyti senn að hafa náð raka-hámarki sínu.
Það varð erfitt að anda. Hann litaðist um
í daufu og óskýru tunglsljósinu og hvarfl-
aði augum út yfir beljandi fljótið, sem var
fullt af alls konar grasi og smáviði, sem
rifinn var upp með rótum, og margvíslegu
reki og rusli fljótsins. Fljótið myndi enn
hækka, ályktaði hann, ef til vill aðrar 48
stundir, en ekki meira. Það hefði aldrei
hækkað meira öll þau ár, sem hann hefði
þekkt til.
A báðar hliðar grillti hann langa og
svarta strandlínuna — þar sem þéttur vegg-
ur af kjarrskógi, aðeins rofinn af skitnu
og sóðalegu húsaþorpinu með fjölda blik-
andi ljósa. Hann þekkti þetta svo vel að
fornu fari. Öðru hvoru gægðist tunglið
fram að stormskýja-baki og breytti iðandi
fljótinu í bráðið silfur.
Flugnagerið varð nú algerlega óþolandi.
Það var skýjaþykkni af þeim, svo þúsund-
um þúsunda skipti af alls konar stærð og
lögun, suðandi og hvínandi. Þær höfðu
dregizt að ljósum snekkjunnar og fyltu nú
rakaþrungið kvöldloftið. Bendham smeygði
sér því inn í eins konar tjald úr afarþéttu
neti, sem Malaja-pilturinn hafði sett upp
handa honum, svo að hann gæti hafzt við
uppi á þilfari, þareð honum fannst óbæri-
legt að sofa eða jafnvel anda neðan-þilja.
Tjaldið var frammi í stafni skipsins inn á
milli margra rimlakassa með ýmsum jurta-
tegundum, sem hann hafði safnað undan-
farnar sex vikur á ferðalagi sínu.
Inni í tjaldinu voru tveir legustólar og
pálmaviðarborð með nokkrum glösum,
viskiflaska og önnur með sódavatni, skyggt
olíuljós, skrúfað all langt niður, og skál
með ís, sém var að renna sundur; en hann
var úr amerísku frystivélinni neðan-þilja.
„Æ,“ hugsaði hann, „nú get eg ferðast
með kurt og pí og notið alls konar lífsþæg-
inda — harla ólíkt því og þá, er eg sá fljótið
pad' arna í tyrsta sinn.“
Angurmóður og sár í huga hugsaði hann
með sér: „Og hvað er svo um allt þetta?“
Hann lyfti tjaldskörinni snöggt upp til
að forðast, að flugnagerið kæmist inn fyrir,
og smeygði sér síðan inn undir hana. Hann
hellti í glas handa sér, en lét engan ís í það.
ísinn hitaði manni innvortis í stað þess að
kæla. Síðan hallaði hann sér aftur á bak í
legustólnum og tifaði fingurgómunum fast
á stólkjálkana.