Nýjar kvöldvökur - 01.01.1950, Side 27

N. Kv.
SUMARFERÐIR Á ÍSLANDI 1881
17
lega. — En þetta var einmitt það, sem við
gerðum iðulega á íslandi og mættum aldrei
•öðru en stökustu vinsemd og gestrisni, bæði
sunnanlands og norðan, hvar sem við kom-
um.“
Og að lokum segir Coles á þessa leið: —
„Nú var þessari skemmtilegu ferð okkar
lokið. Við höfðum ferðazt á hestbaki 1100
mílur fbrezkar: þ. e. um 1800 km.), tvívegis
þvert yfir ísland, og komið á marga merki-
lega og athyglisverða staði. Eigi ég að dæma
samkvæmt eigin reynslu og skoðun, er ég
viss um, að félagar mínir hafa einnig verið
fyllilega ánægðir með förina. — — Betri
ferðafélagar munu enda torfundnir."
„Þá má ekki gleyma fylgdarmönnum okk-
ar né öllu því góða fólki, sem tók við okkur
inn á heimili sín; erum við í mikilli þakk-
arskuld við það. fÉg vil ekki segja vorum,
því að þakklæti mitt á að vara lengur en
svo, að því sé þegar lokið). Nú á dögum er
matur og gisting ætíð fáanlegt hjá öllum
menningarþjóðum. En að veita hjartanlegar
og alúðlegar móttökur bráðókunnugum
mönnum, blátt áfram sökum þess, að þeir
eru ókunnugir, er sjaldgæft fyrirbrigði nú
á dögum hinnar vaxandi menningar. En
þetta var ætíð og alls staðar reynzla okkar
á íslandi fað Lundarbrekku undanskilinni,
— og er ég þó fús að afsaka það. . . .).“
Coles fer hvað eftir annað lofsamlegum
orðum um fylgdarmenn þeirra félaga. Sam-
kvæmt frásögnum ýmissa ferðalanga, hafði
liann búizt við þeim sem drykkfelldum ræfl-
um, er eigi hefðu annað í huga en að fylla
sig eftir föngum. Segist hann því í upphafi
hafa varað Zoega við því, að spíritus sá, er
þeir hefði meðferðis, til brennslu og ýmissa
rannsókna, væri blandaður baneitruðu efni
og væri því bráðdrepandi og ylli kvalafyllsta
dauðdaga. Segist Coles þó brátt hafa komizt
að raun um, að þetta hafi verið hreinasti ó-
þarfi og bætir því við, að þrjá slíka fylgdar-
menn hafi hann aldrei áður fyrir hitt,
þrautheiðarlega og í alla staði áreiðanlega
reglumenn. . . . “ Og um drykkjuskap ís-
lendinga er það að segja,“ bætir hann við,
„að eg sá aðeins einn mann ölvaðan á allri
íslandsferð minni.“
„Nú mun einhver segja, að þessi reynsla
mín af íslendingum sé alveg einsdæmi. Jæja,
ef til vill er það svo. En samt er það nú ekki
sízta gleðiefni mitt af þessari skemmtilegu
ferð til íslands, að geta með sanni lokið fá-
einum lofsorðum á það fólk, sem reyndist
okkur svo vel, og sýndi mér alltaf stökustu
góðvild og gestrisni.“
Hvað veiztu?
Hvað veiztu fegurra í fátœks ranni,
en göfga mey, sem gefur sig manni?
Hvað veiztu Ijótara lubbamönnum,
sem látast elska, en Ijúga að svönnum?
Hvað veiztu bliðara barnsins mundu,
sem brœðir isinn úr karlmanns lundu?
Hvað veiztu hrjúfara, en hrokans nepju,
sem harðlœsir dyrum i norðan krepju?
Hvað veiztu bjartara brúnaljósum,
sem brosandi leiftra hjá æskudrósum?
Hvað veiztu svartar en sálarniðið,
þótt sólin skini ei greinist miðið?
Hvað veiztu sœtara en svanna kossinn,
er siglir i kjölfarið ástriðublossinn?
Hvað veiztu saltara, en sorgartárin
samvizkubits fyrir liðnu árin?
Hvað veiztu veikar, en viljaleysi,
konungshöll breytt i kotungshreysi?
Hvað veiztu sterkara, en kœrleiks krýnda
Kristsfórn og náð oss mönnum sýnda?
Einar Gottormsson
frá Ósi.
3