Nýjar kvöldvökur - 01.01.1950, Blaðsíða 46

36
ÞAÐ, SEM ALDRiEI VERÐUR ENDURHEIMT
N. Kv.
geiminn, liækkandi í sífellu, óþolandi og
kæfandi. Hann skrúfaði nú enn lengra nið-
ur í lampanum og beið lengi, en varð þess
brátt var, að það var ekki lampaljósið, sem
dró að sér, heldur var sjálft loftið fullt af
skordýrum. Og undan þyt þeirra og bvini
varð eigi komizt. Hann ásetti sér því að
drekka sig alveg glórulausan, svo að hann
bvorki heyrði né sæi neitt framar.
Annars myndi hann ganga af vitinu.
En nú sá hann ljósið. Hann vissi ekki,
hve lengi hann hefði setið þannig, er hann
allt í einu heyrði hróp og hávaða kynblend-
inganna yfir í þorpinu á fljótsbakkanum.
Ljósin liöfðu slokknað hvert af öðru, og
voru nú aðeins tvö—þrjú eftir, og eitt
þeirra var á hreyfingu. Það var þó livorki
mýrarljós né hrævareldur, því að það
hreyfðist í sömu hæð og í beina línu eftir
láglendinu fyrir neðan þorpið.
Þarna var einhver á gangi með skriðljós
í hendi.
Þetta var ekkert óvenjulegt. Hann gat
því ekki gert sér ljóst, hvers vegna þetta
hreif liann svo mjög. „Ef til vill er eg orð-
inn dálítið slompaður,“ hugsaði hann.
Hann leit á klukkuna. Hún var orðin
tvö eftir miðnætti.
' Hann sá fyrir sér, er hann lokaði aug-
unum, þorpið gamalkunna með óreglu-
legri lrúsaþyrpingu, þar sem krökkt var af
innlendum mönnum, og í miðju óhreint
og illa hirt hús portúgalska landshöfðingj-
ans. Hann heyrði geltið í hundunum gegn-
um hvin skordýranna. Og hann hugsaði:
„Ef til vill er þetta Mason og hásetarnir,
sem eru að koma. Hvers vegna geta þeir
ekki látið mig í friði?“
Aleinn. Hann var alls ekki aleinn! Neð-
an þilja lá Jenný rólega sofandi þessa óra-
löngu og óbærilegu nótt.
Konan hans. Hún var þarna alltaf, ung
og glæsileg kona, róleg og stillt, fullkomin
kona. Já, bannsett nokkuð! Fullkomin
kona, sem hugsaði aðeins um hann. Hann
heyrði enn fyrir sér rödd hennar, er hún
steig algerlega óvænt á land í Singapore:
„Mig langaði til að koma þér á óvart,
elskan, og þess vegna brá eg mér af stað
með „Canadian Pacific“.
Og áður en hann kæmi upp nokkru orði,
hafði hún kysst hann á sinn hátt, svo ein-
kennilega ástríðufullt af svo fínni og vel
siðaðri konu, á þann hátt, sem fyllti hann
ógeði sökum þess, að honum var alltaf ljóst,
að hún keppti að því marki að reyna að
ná sem allra traustustu eignarhaldi á hon-
um, eða að minnsta kosti þeim hluta af
honum, sem hann var ákveðinn í að fram-
selja ekki nokkrum lifandi manni.
Hann lokaði auguirum. Hvers vegna í
ósköpunum hefði hann ekki tafarlaust
skákað henni út í P. O.-skip og sent hana
heim aftur? Hvers vegna gat hann hvorki
hér eða þar sloppið undan þessari agalegu
blíðu hennar og einlægni, þessari ákveðnu,
hreinskilnislegu ástríðu hennar í því að
vera fullkomin fyrirmyndar eiginkona?
Þarna lá hún neðanþilja og svaf rólega i
óbærilegri hitasvækjunni, alveg eins og
væri hún heima í rúmi sínu í húsi föður
síns á bakka lygnu árinnar í Devon. Hún
kvartaði aldrei. Henni skjátlaðist aldrei.
Aldrei var hægt að benda á nokkuð, sem
hún hefði gert, og segja: „Það er þetta, eða
það er hitt, eða svona og svona hefði það
átt að vera.“
Þessar hræðilegu hitabeltis-nætur höfðu
jafnvel engin áhrif á hana. Hún varð ekki
veik. Hún gaf skorkvikindunum engan
gaum. Nei, hún var af allt öðru og óþol-
andi afsprengi, og nú gerspillti hún og
eyðilagði einveru hans með því að flytja
með sér hluta af lífi því, sem hann kapp-
kostaði örvæntingarfullt að forðast af öll-
um mætti. Á meðan það loðaði við hann,
myndi hann aldrei geta snúið við.
Einu sinni fyrir langalöngu hefði hann
þó einnig sofið andvaralaust og rólega án