Nýjar kvöldvökur - 15.05.1928, Síða 34

g4 NYJAR KVÖLDVÖKUR
vill lítilshátlar um daga Pjeturs biskups Niku-
lássonar (1391 — 1411, erlendis að minsta-
kosti frá 1401). Piír þessara biskupa voru
enskir, Jón Vilhjálmsson Craxton, Jón Blox-
vich og Robert Wodborn (1426-1441), en
sjö norrænir. — Sumir þessir menn dvöld-
ust erlendis í biskupsdómi sínum, og tveir
þeirra komu aldrei hingað til lands, þeir
Jón Bloxvich og Robert Wodborn (1435—
1441).
SKRÍTLUR.
Hvor var meiri?
Dag nokkurn sátu tveir Ameríkumenn saman og
ræddu um, hvaða borg í Bandaríkjunum væri
niest. Annar, sem var frá New-York, lijelt peirri
borg fram og kvað hana vera fremst allra borga.
Hinn, sem var frá Chicago, hjelt, eins og eðlilegt
var, mest með þeirri borg.
„Well!“ segir maðurinn frá New-York. „Jeg
skal nefna dæmi. í gærmorgun, pegar jeg var að
fara til vinnu minnar, gekk jeg fram hjá stóru,
opnu svæði, þar sem margir verkamenn voru að
grafa fyrir nýju húsi. Jeg skeytti ekki neitt frekar
uin petta og hjelt áfram leiðar minnar, en hver
fær lýst undrun minni, þegar jeg klukkan 5 sama
dag gekk þar fram hjá og par var ekki eins og
venjulega autt svæði, heldur stórt 25-Iyft hús al-
gerlega fullsmíðað."
Maðurinn frá Chicago lítur á vin sinn, brosir
ofurlítið og segir: „Ó-já, petta er „allright“. Pað
minnir mig á nokkuð, sem kom fyrir mig og ekki
er ólíkt pessari sögu pinni.
Það var lika snemma dags, pegar jeg var að
fara til vinnu, að jeg rjett fyrir utan götudyrnar
hjá mjer hitti nokkra verkamenn, sem voru að
undirbúa sig að byggja 25-Iyftan „skýskafa", en
af pví að sllk hús eru bygð daglega í Chicago,
veitti jeg pessu enga eftirtekt, en hjelt.leiðar minn-
ar til skrifstofunnar. Þegar jegjeftir vinnuhættur
klukkan 5 gekk sömu leið heim, var mjer næstum
pví ómögulegt að komast pangað, pvi að gatan
var gersamlega öll pakin húsgögnum. Þetta voru
húsgögn Ieigjendanna i hinum nýja „skýskafa",
sem byrjað var að byggja um morguninn, er bornir
höfðu veriðjút af eigandanum vegna ógoldinnar
húsaleigu."
Með fyrirvara.
Prófessor nokkur hafði heyrt, að veitinga|)jónar
hefðu venjulega sjerlega gott minni og eftirtekt.
Til pess nú að vita vissu sina i pessu efni, gekk
hann inn á veitingahús eitt, par sem fult var af
gestum, keypti sjer glas af öli, drakk pað og kall-
aði svo á pjóninn. Eftir að hafa borgað ölið,
mælti hann:
„Gerið nú svo vel og rjettið mjer hattinn minn.“
Þjónninn gekk undir eins að hattahenginu, par
sem nokkrir hattar hjengu, tók hatt prófessorsins
og færði honum.
„Eruð pjer nú alveg viss um að petta sje minn
hattur?" spurði prófessorinn.
„Nei,“ svaraði pjónninn.
„Nú, en hvers vegna fáið pjer mjer hann pá?“
„Af pvi að petta er hatturinn, sem |)jer voruð
með, pegar pjer komuð inn,“ mælti pjónninn.
Presturinn hefir með hrygð veitt pvi eftirtekt, að
Lars Hansen kemur hjer um bil aldrei i kirkju, og
pegar [hann pess vegna mætir honum einu sinni
á pióðveginum, stöðvar hann Lars og ávítar liann
fyrir vanrækslu hans í pessum efnum.
„Þjer hugsið ekki um annað en præla og præla
og safna jarðneskum fjármunum, Lars Hansen,"
segir liann. „Hvað haldið pjer nú að verði af
öllu pessu, semrpjer hafið safnað saman, pegar
pjer eruð dauður?“
„Þá verður víst haldið uppboð," segir Lars
Hansen.