Nýjar kvöldvökur - 01.07.1952, Side 3

Nýjar kvöldvökur © Júlí—september 1952 • XLV. ár, 3. hefti
Margrét Sigfúsdóttir:
Valgerður.
(Framhalcl).
Þegar Skúli kom út fyrir samkomuhúss-
dyrnar um kvöldið, datt honum fyrst í hug
að bíða þar einhvers staðar nálægt eftir
Valgerði og fylgja henni síðan heim. Göt-
una var þó ekki hægt að banna honum. En
hann hvarf samt óðar frá þessu ráði. Þetta
var að ganga í berhögg við hana og sarna
sem að afsala sér allri sigurvon. Hann ráfaði
heim á leið, svo gramur og hryggur, að
þannig hafði liann aldrei áður verið. Hann
hafði hlakkað svo mikið til að vera með
Valgerði í kvöld, og svo fór það svona. En
var hann ekki heimskingi að fara strax af
dansleiknum? Einhver tilviljun liefði ef til
vill getað borið hana í faðm hans, hefði
hann verið kyrr og lteðið eins lengi og litin.
Og það var sennilega líka vitlaust að vera
svona bráðlátur að bjóða lienni óðar í dans.
Hann hefði átt að gaspra við hana eitthvert
gamanmál fyrst og láta sem sér væri ekkert
sérlega umhugað, að hún dansaði.
Hann nam staðar á götunni. Atti hann
að snúa við aftur? Nei, þá yrði liann til at-
hlægis um langa hríð. — Þaðan sem hann
nú var kominn, blasti við hús þeirra feðga,
og honum varð litið þangað. Hvað var
þetta! Það var ljós í glugga í lians herbergi.
— „Ella!“ sagði hann hálfhátt og gekk rak-
leitt lieim.
Þegar hann opnaði hurðina á herbergi
sínu, sat Ella við borðið og las í bók. Htin
hrökk við og henti bókinni á borðið.
„Skúli!“ Þú kominn heim strax! Ertu
veikur?"
Hann brosti hálf vandræðalega: „Nei,
flónið þitt, en trúirðu því nú, að ég uni
mér hvergi nema lijá þér!“
„Það er ómögulegt, — og fara af dansi,
þó ég væri þar ekki?“
„Já, þarna sérðu það.“ Hann greip hana
í fang sér, og hún hallaðist að öxl hans.
„Kom liún ekki?“ hvíslaði hún aðeins heyr-
anlega.
„Jú, ég held nú það, svört eins og nóttin.
En ég dansaði ekki einn einasta dans við
hana, svona saknaði ég þín mikið. — Og nú
fæ ég einn lítinn koss í staðinn.“ Hann laut
að henni og þrýsti kossi á varir hennar, „og
svo langar mig til að fara á sprett með þig
unr gólfið." Hann blístraði danslag og steig
nokkur spor. Ella reif sig óðara lausa:
„Ertu alveg vitlaus! Hvað heldurðu, að
Arnrna gamla segði, ef hún heyrði þig dansa
hérna inni? Hún yrði ekki lengi að upp-
götva, að þú værir ekki einn!“
„Veit hún nokkuð?“ spurði Skúli.
„Það vona ég ekki sé. Og til frekari lull-
vissu fer ég nú.“ Og að svo mæltu var hún
svil'in út um dyrnar létt og hljótt eins og
andi. Hann stóð kyrr á miðju gólfi og
reyndi að átta sig. „Því gerði nú stelpan
þetta? Ég hélt að hún ætlaði að dvelja leng-
ur hjá mér.“
Þá opnaðist hurðin hljóðlaust, og bros-
11