Nýjar kvöldvökur - 01.07.1952, Síða 16

94
ÖÐRUVÍSI EN AÐRAR, OG ÞÓ. . . .
N. Kv.
sauraa á þig nýjan samkvæmiskjól, og hafa
liann tilbúinn fyrir næstkomandi laugardag.
— Hvers vegna þarf ég nvjan samkvæmis-
kjól? andmælti Gréta. — Ég á þó enn græna,
þunna kjólinn.
— En góða barn, hann fékkst þú síðast-
liðið vor, og liann er vafalaust ekki lengur í
tízku, þar sem nú eiga að vera naktar axlir
og tilbúnar mjaðmir. En svo er þó hamingj-
unni fyrir að þakka, að þú hefur mjótt mitti,
en það er einmitt það, sem tízkan krefst.
— Gréta andvarpaði við tilhugsunina um
að þurfa að máta kjólinn, því að það var eitt-
hvað með því óskemmtilegasta, sem hún
gerði. Þó gat hún ekki sagt við móður sína,
aðhún þyrfti ekki nýjan kjól, því að hún sá,
að ekki varð hjá því komist að fara til veizl-
unnar, nema með því að gera móður sinni
leiðindi. Henni féllu síðir kjólar ekki í geð,
því að luin hafði það á tilfinningunni, að
þeir mundu vefjast um fætur henni, og að
hún mundi þá og þegar detta, þegar hún
færi að ganga eða dansa. Móðir hennar hafði
einmitt séð svo um, að hún kæmist á dans-
skóla, þegar hún var lítil, og hún hafði í
raun og veru gaman af að dansa, því að hún
var fædd með þeim hæfileika að geta skil-
greint hljóðfallið. En að fara í veizlu, þar
sem átti að dansa, var henni fremur ógeð-
fellt. Og bæri það við, að klúbbfélagar henn-
ar færu á þess konar dansskemmtanir, fannst
henni það í sjálfu sér mjög heimskulegt af
þeirn, að þveytast urn dansgólfið ýmist með
þessa eða hina stúlkuna í fanginu. — Komi
ekkert óvænt fyrir, þá kem ég á laugardag-
inn, hafði hún sagt. En þær gátu verið vissar
um, að luin mundi leitast við að láta hið
óvænta henda, svo að hún komist lijá að
fara til þessarar viðbjóðslegu veizlu þeirra,
hugsaði Gréta í reiði sinni.
— Mary á líka að fá nýjan kjól, sagði ung-
frú Nyman mér. Frú Lundberg Irefur keypt
Lamé. En það þykir mér ekki sæmandi fyrir
ungar stúlkur. En það verður vitanlega
tjaldað öllu, sem liægt er, til að ná í þennan
verkfræðikandidat, sem svo rnikið er talað
um.
En allt í einu skaut upp í huga Grétu
augnaráði því, sem frú Lundberg hafði sent
búningi hennar, þegar þær hittust á göt-
unni. Hún klemmdi saman varirnar, og
jafnframt gáfu augu hennar til kynna, að
hún mudi hala tekið fasta ákvörðun; það
kom í þau sams konar glampi, sem félagar
liennar úr sports-klúbbnum könnuðust svo
mæta vel við, og sem þýddi það, að hún var
ákveðin í að berjast. Hún sneri sér því að
móður sinni og sagði, henni til mikillar
furðu:
— Já, Jretta er víst alveg rétt hjá þér; ég
Jrarf einmitt að fá nýjan samkvæmiskjól.
Segðu ungfrú Nyman, að ég komi árdegis á
morgun, J>egar ég kem af skíðaæfingunni, til
að máta kjólinn.
Já, Jrað var áreiðanlega dálítill vottur af
áhuga í rödd hennar, og frú Bergmann, sem
hafði búið sig undir mótmæli frá Grétu,
varp öndinni feginsamlega. En skömmu síð-
ar, þegar Gréta var komin inn í herbergið
sitt, var allur áhugi lrennar fokinn út í veð-
ur og vind, og hún sá eftir að hafa gefið sam-
J)ykki sitt til, að þessi kjóll yrði saumaður.
Jafnvel þótt kjóllinn yrði á margan hátt dá-
samlegur, mundi hún aldrei verða annað en
svipur hjá sjón, samanborið við Mary í
hennar glæsilega búningi. Mary yrði vissu-
lega alltaf sú fremsta. En hvað gerði Jrað
annars til, hún þurfti svo sem ekki að fara,
Jxitt kjóllinn yrði tilbúinn; á þá lund hugs-
aði Gréta, yppti öxlum og hætti siðan þess-
um lnigleiðingum.
Morguninn eftir, Jjegar Gréta var á heirn-
leið frá einni þessara daglegu skíðaiðkana
sinna, kom hún brunandi niður eftir skóg-
arstíg nokkrum, án Jtess að veita Jtví athygli,
fyrr en um seinan, að annar skíðamaður var
kontinn í veg fyrir hana. Trén lokuðu allri
útsýn, og á Jtessari flugferð var engin leið
fyrir hana að stöðva sig. Það varð ekki kom-
ist hjá árekstri; og hann varð svo harður, að