Nýjar kvöldvökur - 01.07.1952, Qupperneq 39

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
117
aðeins ekki, hvernig þér :rtlið að fara að
því.“
„Æ, hvað ætli það sé!“ svaraði Sveinn.
„Hér er svo sem ekki rnikil liætta á ferðum.
Henni má meira að segja afstýra á þrjá vegn.
Sá fyrsti og auðveldasti væri sá, ef Svíarnir
skyldu nú þegar vera farnir, er við komum
heim að Höfdingsgaard.“
„Ég efast nú, því miður, um það.“
„Jæja, þá reynum við það næsta, en það er
að spjalla við þá í bróðerni, fyrst saminn er
friður í landinu, og koma þeim í skilning
um, að þeirn beri að haga sér friðsamlega."
„Haga sér friðsamlega!" endurtók frúin
hæðnislega, „og haldið þér, að það sé nokk-
ur hjálp í því?“
„Nei, frú!“ svaraði Sveinn, „það held ég
alls ekki, en þá höfum við hugsað okkur að
beita valdi. Það er þriðja aðferðin, sem ég
hafði í huga. En áður en við leggjum út í
þess háttar, ætla ég að fylgja yður á öruggan
stað út til Mehrn.“
Um leið og Sveinn mælti jressi orð, laut
Ib áfram í söðli og hlustaði.
„Það kenrur einhver ríðandi á eftir okk-
ur,“ sagði hann. Sveinn leit þegar við og sá
þá í sömu svifum riddara spölkorn í burtu
koma eftir þverstíg í skóginum.
„Jæja, þá vitunr við það, að þeir eru ekki
farnir enn,“ sagði hann rólega.
„Hvað ætlið þér nú að taka til bragðs?“
spurði frúin, sem smám saman varð vin-
gjarnlegri, eftir því sem hættan virtist nálg-
ast.
Sveinn brosti. „Ég ætla að beita annarri
þeirra aðferða, sem ég nefndi áðan,“ svaraði
hann.
Riddarinn var nú kominn svo nærri, að
sýnilegt var, að fyrir framan sig reiddi hann
stóran fataböggul, sem hann hafði reyrt fast-
an með leðurreim. Yfir bæði skammbyssu-
skeftin liafði hann hengt stóra látúnsdiska,
og fyrir aftan hann var rígbundin lifandi
sauðkind, sem rak upp sáran jarrnur öðru
hvoru. Riddari þessi var stór vexti og lima-
gildur, kolsvartur á hár og skegg, nefbreiður
og kinnbeinahár og bar ótvíræðan svip
slavneskrar ættar. Hattur hans skrolli aftur
á hnakka, hann var rauður í andliti og þrút-
inn, ruggaði í söðli og var sýnilega talsvert
ölvaður. Og er hann kom enn nær, heyrðist
hann syngja í sífellu:
„Gebe Gott, dass es immer,
es immer so vare.“#)
Riddarinn varð ekki var frú Elsebeth og
félaga hennar, fyrr en hann var kominn rétt
að þeirn. Hann stöðvaði liest sinn og virtist
vera í vafa um, hvað gera skykli; en svo reið
hann alveg til þeirra og heilsaði konunum
með riddarasverði sínu og Itélt áfram að
syngja stef sitt, og að þessu sinni enn meira
gjallandi og með breyttu lagi.
„í Guðs l'riði, sómafólk!" kallaði hann
upp, er hann hafði lokið söng sínum, og tal-
aði eins konar lilending af sænsku og þýzku.
„Fyrst nú er kominn friður í landinu, get-
um við sennilega orðið samferða spölkorn.
Mér þykir alltaf gaman af góðum félags-
skap.“
„Ekki virðist nú farangur yðar og hafur-
task bera þess vott, að hér sé friður,“ mælti
Ib.
„Æ, hvað er um það að ræða!“ svaraði
riddarinn og leit hreykinn á lierfang sitt,
„fáeinir fataleppar, ofurlítið innanhúss-
skraut og svo matarbiti. Við erum sárt þurf-
andi fyrir allt þetta, og þegar maður getur
ekki fengið Jrað, sem hann langar í, verður
maður að sætta sig við Jrað, sem maður getur
aflað sér. Það eru nii mín trúarbrögð."
„Þið haldið áfram að ræna og rupla, eftir
að friður er saminn?“
Riddarinn virtist ekki hafa skilið fyllilega
það, sem sagt var. Hann varpaði öndinni og
sagði:
„Já, Jdví miður! Nú er kominn friður. En
ég skyldi gjarnan láta kallúnera mig og
krúnuraka, hefði þetta skemmtilega stríð
*) ca: „Guð gefi, að þessu linni aldrei.“ — Þýð.