Nýjar kvöldvökur - 01.05.1960, Page 54

'á< 'á( ’áí *áí ‘áí ’áí ‘áí‘á< *áf *á» *áí 'áí ‘áí ’áí 'át ‘áí*áí »áí »áí »á( »á< ‘át
S. 15
* DALURINN OG ÞORPIÐ *
s. , ^
^ Framhaldssaga eftir Þórdísi Jónasdóttur ^
5 15
‘á< *á< ‘á< *á< ‘á< ‘á< ‘á< ‘á< *á< SJÖUNDI HLUTI »á< ‘á< ‘á< *á< ‘á< »á< *á< ‘á< ‘á<
Síðar var kallað á börnin inn og nú rann
upp hin lengi þráða stund. Kennarinn rétti
hverju barni sijin prófmiða. Síðan kvaddi
liann sér hljóðs og las upp nöfn barnanna,
hvar þau hefðu verið í röðinni og aðal-
einkunnirnar. Drengurinn frá Reykjaseli
var sá þriðji í röðinni.
Það var þögn, eftir að kennarinn hafði
lokið lestrinum. Sum börnin litlu til
Bjössa, eins og til að gá að því hvernig
lionum yrði við. Hann sat enn með próf-
miðann í hendinni og starði á kennarann
og kennarinn brosti á móti, einkar hlýtt og
viðfelldið, meðan hann hagræddi gleraug-
unum sínum. Svona hæversklega hafði
drengnum aldrei verið ýtt til hliðar.
Þá dimmdi allt í einu fyrir augum hans,
ekki af tárum, heldur af ofsareiði hins
minni máttar. Hann sá rautt. Hið kúgaða
blóð í æðum hans rann til heilans í heit-
um, logandi straum. Drenginn verkjaði í
hnakkann, hann vildi hefna sín, vildi
sparka þeim út, troða á þeim, kremja þá
sundur, alla þá sem forsmáðu viðleitni
hans, bönnuðu honum að njóta sín, stálu
því af honum, sem hann átti með réttu.
Kennarinn hrökk undan þessu augnaráði,
eins og það væri logandi járn, hann sem
ekki vissi sig þó sekan um neina óhæfu,
sannkristinn maðurinn. Drengurinn virtist
hækka við reiðina, eins og fötin stæðu hon-
um á beini. Börnin störðu öll á hann, sum
glottu, önnur voru hrædd. Þannig hafði
ekkert þeirra séð hann áður.
Hann gekk up að prófborðinu fram fyrir
kennarann og hélt á prófmiðanum sínum
milli langra titrandi finganna. Hvar svar-
aði ég skakkt, spurði hann og hvessti aug-
un á kennarann. — Hvar svaraði ég skakkt,
endurtók drengurinn, þegar hann fékk
ekkert svar. Rödd hans var undarlega köld
og róleg, saman borið við augu hans.
Kennara og prófdómara kom þessi bí-
ræfna spurning svo á óvart, að það stóð í
þeim svarið. Þeir voru óvanir að vefengd-
ur væri réttur þeirra til að ráða og kveða
upp dóma. Börnin stóðu á öndinni af ótta
og eftirvæntingu. Hvað mundi gerast næst?
Það heyrðist skrjáf í pappír og námsveinn-
inn tætti sundur prófskírteinið fyrir allra
augum. Hann reif það sundur ögn fyrir
ögn og tróð síðan á sneplunum á gólfinu,
frammi fyrir kennurum sínum og öllum
heiminum. Að því búnu þaut hann frarn
gólfið, burt. Hurðin féll á hæla honum og
svo var þögn, þögn þar til hljóður grátur
rauf hana og nú litu allir þangað. Það var
systir afbrotamannsins sem grét. Hún hafði
setið hrædd og titrandi, síðan hann stóð
upp og þegar hann fór, svona reiður og
vondur, gat hún ekki lengur dulið ótta
sinn. Kennarinn tók að sér að hugga hið
grátandi barn. Hún þurfti ekkert að óttast,
sagði hann, bróðir hennar mundi skila sér
og manna fúsastur skyldi hann verða til að
fyrirgefa honum frumhlaupið, enda efaðist
hann ekki um að drengurinn sæi að sér
með tíð og tíma.
Hún hafði ekki verið að hugsa um það,
heldur hitt, að hann fór svona reiður, það
var ómögulegt að vita upp á hverju hann