Nýjar kvöldvökur - 01.05.1960, Qupperneq 57

N. Kv.
DALURINN OG ÞORPIÐ
111
fögru og gaf prestinum hönd sína upp á að
það skyldi efnt.
Faðir hans var í kirkju og þau öll frá
Reykjaseli, faðir lians í þröngum buxum,
með velktan flibba og trosnað hálsbindi,
Finna á peysufötum með sjal. Systir hans í
röndóttum kjól, langröndóttum, nreð hvít-
an kraga um hálsinn, sem Björg hafði gefið
lrenni. Hún svitnaði á höndunum, en hafði
týnt vasaklútnum sínum í þrengslunum,
þegar þau voru að komast inn í kirkjuna.
Presturinn hélt tvær langar ræður.
Frúin sat ekki í frúarsætinu næst prédik-
unarstóli. Hún var organisti í kirkjunni og
hafði um sig hóp af söngfólki. Það voru
sungnir margir fermingarsálmar. Þegar
börnin losnuðu* úr prísundinni og komu
fram til skyldmenna sinna í kirkjunni, hafði
drengurinn frá Reykjaseli lit á höndunum
úr nýjum vaðmálsbuxunum, sem liann var
í. Hann sýndist svo fullorðinslegur í þessum
nýja skrúða. Kannske var það ekki barn,
sem var að fermast, heldur gamall maður,
búinn að lifa nóg. Hann hafði séð allar von-
ii' sínar bregðast.
Hún, sem sat inn við einn gluggann að
sunnanverðu í kirkjunni, stóð upp og ósk-
aði til hamingju með hinn mikla dag. Hún
var með ljósan stráhatt aftan á hnakkanum
°g átti að fermast að ári. Hann sagði aðeins:
— Þakka þér fyrir.
Hann þvoði litinn af höndum sér út í læk,
áður en hann kom inn og drakk kaffi hjá
Prestkonunni. Hún gaf ekki nærri öllum
baffi, kom ekki lögum yfir það, sagði hún.
Aðrir sögðu, að hún tínrdi því ekki og að
ablrei Iiefði verið jafn lítið um risnu á þessu
Prestssetri og nú. Eins og það hefði verið
Sott að fá kaffi eftir þessa löngu nressu.
Hún var búkona.
Hann var orðinn seytján ára. Hann stóð
1 mýrinni við að rista torf. Faðir hans var
Þar einnig. Þeir voru með sinn torfljáinn
bvor og ristu breiðar torfur og drógu þær
Jafnóðúm úr flagi. Það sogaði í mýrinni,
eins og jörðin tæki andköf. Þeir feðgar voru
báðir bullvotir upp að knjátn og sveittir.
Drengurinn hafði brotið upp skyrtuerm-
arnar. Vöðvarnir á upphandleggjum hans
voru grannir, en stæltir. Hann þurrkaði af
ljánum sínum utan í þúfu og horfði ofan í
nrókennda leðjuna. Honum leiddist að rista
torf.
I fyrra grófu þeir skurð og ætluðu að
þurrka með því mýrina við túnið. Sá skurð-
ur mistókst, lrvað sem til konr. Hvað höfðu
þeir upp úr þessu? Ekki einn einasta grænan
eyri, ekki túskilding með gati. Drengur-
inn sagði við föður sinn:
— Til lrvers fjandans erunr við að þessu,
pabbi?
Það vissi hann ekki. Jú, hann lrafði vonað
að mýrin skánaði eittlrvað við þetta. Ekki
kærði jarðareigandinn sig unr, að þeir væru
að grafa skurði.
— Pabbi, sagði drengurinn. Ég held ég
ætti að fara að lreinran og leita mér atvinnu.
Mér lrefur alltaf leiðzt öll sveitavinna. Eg
gæti kannske komizt á skip.
— Heldurðu það? sagði faðirinn von-
daufur.
— Það konrast nrargir í atvinnu núna,
sagði drengurinn. Búið lrérna er ekki það
stórt, að þið þurfið mín beinlínis við hér
lreinra.
Því svaraði faðirinn engu. Hann sagði:
— Eg hef aldrei þótzt vera nraður til að
ráða fyrir öðrum um dagana og ég læt þig
alveg sjálfráðan, Bjössi minn. Ef þú heldur
að þú hafir það betra amrars staðar, þá er
sjálfsagt fyrir þig að fara. Ég veit ekki, lrvað
lengi nraður lafir á þessu koti. Ég er farinn
að gefa mig, finn það bezt, éf eitthvað bját-
ar á. Svo þú ræður þessu alveg sjálfur.
— Ég veit það, sagði drengurinn lágróma.
Þeir fengu kaffi sent að lreinran og leit-
uðu sér að þurrum bletti, svo að þeir gætu
setzt niður. Sigga litla færði þeim kaffið.
Það var á flösku, og flaskan var í sokkbol af
stjúpunni, bláum nreð dekkri fit. Þeir
fengu kandís nreð kaffinu, tvo kandísnrola