Nýjar kvöldvökur - 01.05.1960, Qupperneq 58

112
DALURINN OG ÞORPIÐ
N. Kv.
innan í bréfi, en engar lummur. Þeir urðu
kaflinu fegnir, því þeir voru þyrstir. Og
alltaf var gott að livíla sig andartak.
Sigga settist líka og horfði brosandi í
kringum sig. Hún var alltaf í góðu skapi.
Nú var blessað sumarið komið, sólskinið
gullið, eins og hár hennar, sem hafði lengzt.
Einnig halði tognað úr lienni sjálfri. Rönd-
ótti kjóllinn var orðinn henni of stuttur.
HÚn leit til bróður síns, sem var búinn að
drekka kaffið og farinn að rýna í blaðsnep-
ilinn, sem var utan unr sykurmolana. Það
var gamall og lúinn snepill, rifrildi af dag-
blaði.
Hún horfði á bera handleggi Jians og
minntist þess, hve honum er illa við bættar
skyrtur og að stundum hafði hann fleygt
skyrtunni sinni í liana aftur, þegar honum
líkaði hún ekki úr þvottinum. Henni þykir
verra að verða fyrir gráu köldu augnaráði
hans, þegar hann er í vondu skapi, en nokk-
urs annars, sem hún þekkir. Stundum finnst
henni þau ekki vera skyld.
— Þegar þeir eru nú að ljúga því upp í
opið geðið á manni, að allir bændur lands-
ins séu sjálfstæðir menn, sagði drengurinn
og leit til föður síns.
Hann var seinn til svars.
— Já, það stendur nú svo margt í þeim,
þessum blöðum, sagði hann.
Sigga rétti hönd eftir tómri kaffikönn-
unni. Henni leiddust allar umræður um
pólitík, sem enduðu oftast með því, að
bróðir hennar reiddist. Sérstaklega gerðu
pólitískar skoðanir stjúpunnar honunr
gramt í geði. Sigga skildi ekki, hvers vegna
hann var svona æstur í að tala um þetta og
það núna, þegar vorið var komið og lækur-
inn niðaði og himinninn var blár. Hún var
að hugsa um allt annað. Það var svo gaman
að vera ung og eiga spegilbrot til að líta í,
þegar aðrir voru háttaðir á kvöldin. Þá var
það, að' stóri bróðir vildi alltaf tala um póli-
tík. Hann varð svona í vegavinnunni í fyrra
o'g hitteðfyrra, og síðan las hann blöð, sem
hann fékk lánuð hér og þar. Sigga leit aldr-
ei í blað, nema ef þar voru kvæði og eftir-
mæli eftir einhvern. Drengurinn sagði, að
hún væri ekki læs.
Hann leit á hana, þegar hún var að fara.
— Kaffið var bölvað skólp, sagði hann.
Þið búið aldrei til almennilegt kaffi.
— Jæja, var það vont? Bless, sagði hún,
án þess að fyrtast hið minnsta. Hún stiklaði
gætilega yfir mýrina til að bleyta sig ekki,
hoppaði á staksteinum, léttfætt eins og
hindin, í sínum stutta, þrönga kjól. Heim á
túninu staldraði hún við, settist augnablik
niður, kannske hafði hún fundið sjaldgæft
blóm. Drengurinn horfði á eftir henni.
Faðir þeirra hallaði sér upp að stórri þúfu
og hafði húfuna sína yfir augunum. Hann
var órakaður, og skeggbrocldarn ir í vöng-
unum gráir, andlitið magurt og hrukkótt,
hendurnar blakkar með stórum æðunr.
Hárið var gisið og talsvert farið að grána.
Hann var lotinn í herðunum og gangur-
inn var þyngslalegur. Hann þoldi orðið
illa að vera í heyjum. Hann hafði feng-
ið sér heygr ímu árinu áður, sem þeir, sem
bezt vissu, sögðu að væri allra nreina bót.
Steina fannst eitthvað annað.
Stelkurinn gall úti í mýrinni, heiðlóin
söng og skýin yfir lreiðinni voru hvít og blá.
Og allt í einu varð drengurinn gagntekinn
af meðaumkun nreð föðurnum, þessunr út-
slitna, viljalausa nranni, nreð gisna hárið og
gráu skeggbroddana, sem átti ekki framar
neina von, nenra hvíld dauðans, og senr
aldrei hafði haft skap til að rísa gegn neinu
því, er þjakaði hann. Drenginn langaði til
að standa á fætur, leggja hendur um háls
þessum ganrla manni og hvísla:
— Pabbi minn.
Iíann fór að blístra til að vísa þessari ó-
þarfa viðkvæmni á bug. Það var komið upp
í vana fyrir lronum að blístra, þegar honunr
var órótt innan brjósts. Svo tók hann blað-
snepilinn aftur og las. Það sneri hugsununr
hans í aðra átt.
Framhald.