Sjómannadagsblaðið - 06.06.1948, Blaðsíða 50

engu verið svarað hvorki af né á. Samþykkt þessi,
hvað snerdr minnismerki í Reykjavík, var endur-
samþykkt á Fiskiþingi 1947, og send sömu aðilum,
og vonandi svara þeir nú í þetta skiítið.
I marzmánuði 1946 var að tilhlutun ríkisstjórnar-
innar sent út eftirfarandi bréf:
„Ríkisstjórn Islands (atvinnumálaráðuneytið) hefir
í hyggju að láta gefa út í sumar minningarrit um þá
Islendinga, sem fórust af völdum heimsstyrjaldarinnar
1939—1945 eða af ókunnum orsökum. — Einn hluti
minningarits þessa verður æfiágrip þeirra sem fórust.
Heimilda um æfi þeirra vildum vér afla hjá aðstand-
endum, svo að 'bókin verði sem áreiðanlegust. Fyrir
því biðjum vér yður vinsamlegast að útfylla skýrslu
þá, sem bréfi þessu fylgir, og senda ’hana síðan hið
fyrsta til baka.
Gert er ráð fyrir að birta myndir af öllum, sem
farist hafa, og væri því mjög æskilegt að þér lánuðuð
oss mynd af (nafn viðkomenda). Myndir munum vér
senda aftur.
Ofangreindar upplýsingar (og mynd) þurfa að ber-
ast oss í hendur hið allra fyrsta og eigi síðar en 10.
maí n. k. — Ef allt gengur eins og ráð er fyrir gert,
er bókarinnar von síðla næsta sumar“. (1947)
Þannig hljóðar þetta bréf ríkisstjórnarinnar, og við
það glæddust vonir margra um að mál þetta, um að
geyma minningu drukknaðra sjómanna, væri nú
komið í góðar og framtakssamar hendur, og mundi
því eitthvað verða um framkvæmdir, bæði með útgáfu
þessa minningarrits, og á annan þann hátt er vonir
og óskir stæðu til.
En ennþá 'hafa vonir brugðist. Því ekki er vitað að
minningarritið sé komið út ennþá og geta auðvitað
legið til þess margar ástæður. Vonandi er nú samt
að útgefandinn sóma síns vegna, láti nú ekki öllu
lengur dragast útgáfuna, svo almenningur sjái örlít-
inn þakklætisvott þess opinbera, í garð þeirra manna,
er létu lífið við skyldustörf sín í þágu þjóðarinnar, á
áðurgreindu tímabili.
Af framanskráðu sézt að áhugi margra um þetta
mál 'hefir vaknað í bili, en svo hjaðnað niður aftur,
og allt situr nokkuð við sama. Og er það líkt um
þetta sem svo mörg önnur mál, að ef ákveðna forustu
vantar, þá gengur ekkert.
Að Olafsfirðingar komu upp sínu minnismerki,
sýnir að þeir áttu ákveðinn og samstiltan vilja. Og
að Vestmannaeyingar eru komnir þetta áleiðis, er mest
fyrir þrautseigju og ákveðinn vilja eins manns, Páls
Oddgeirssonar í Vestmannaeyjum, og náttúrlega fyrir
góðan skilning og stuðning eyjarskeggja.
30 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
En við hér í Reykjavík með fullan þriðjung alha
landsmanna, við höfum engu áorkað í þessum efn-
um. Og má það merkilegt heita að enginn einstakl-
ingur eða félagasamtök, af öllum þessum fjölda 'her,
skyldu ekki hafa tekið að sér forustuna og borið mal
þetta fram til sigurs. Er ekki málefni þetta þess vert?
Jú, vissulega.
I hrifningu Sjómannadagsins vil ég nú leyfa mer,
að koma fram með uppástungu; sem um leið ef
áskorun. 'Hún er sú, að Farmanna- og fiskimannasani'
band Islands taki nú þetta mál að sér, og með öllum
þeim samtakakrafti sem það hefir yfir að ráða, knyi
það fram til sigurs og leggi þar við sóma sinn. Þar
sem í sambandi þessu er mikill hluti sjómannastéttar-
innar, má telja víst, að því verði ljúft að taka að ser
forustuna í þessu máli, og fái auðveldlega hinn hluta
stéttarinnar til þess að gerast þátttakandi í forustunnh
og þeirri 'baráttu, sem fram undan er til framgangs
þessa máls.
Það þykir oft dyggð að gleyma, en það getur oft
orðið ódyggð, ef það gleymist sem mikið ríður á að
muna.
Æskan verður að sjá — ekki heyra óglöggar þjóð-
sögur um — hvað sjómenn undanfarinna kynslóða hafa
þunft að leggja í sölurnar til að:
„flytja þjóðinni auð
sækja barninu brauð
færa björgin í grunn undir framtíðar höll“.
Þorv. Björnsson.
UNDANÞÁGAN.
Vélstjóri nokkur kom til prestsins á föstudegi og bað hann
um að gifta sig næsta laugardagskvöld. „Það get ég þvl
miður ekki“, segir klerkurinn, „og ekki fyrr enn næsta mánu-
dagskvöld". „Þetta er okkur skrambi bagalegt", segir vel-
stjórinn. „Því rúmin eru tilbúin og allt í bezta lagi. En v*ri
ekki hægt að fá undanþágu hjá blessuðum biskupinum, sv0
að við mættum sænga saman til mánudags, slíkar undan-
þágum fáum við vélamenn oft hjá atvinnumálaráðuneytinU,
til þess að mega stjórna vél um vissan tíma, og hefir þa®
gefist vel“.
TÓK SKAKKAN „KURSINN".
Tveir kunningjar hittust á veitingahúsi og var annar þeirra
allmikið „kendur". Sá drukkni var að barma sér yfir óhöpP'
um sínum á lífsleiðinni og kendi Bakkusi og vændiskvenfólki
um þau. Sá ódrukkni kastaði þá fram neðangreindri stöku:
„Þín var brautin þyrnum stráð,
þú tókst skakkann „kursinn",
vændiskvinnum varst að bráð,
og vandir þig á „sjússinn“.“