Sjómannadagsblaðið - 06.06.1948, Blaðsíða 63

’°nia þeirra var óaðfinnanleg. Þeir sökktu sjálfir skipi
Slnu naeð tímasprengju, sem var stillt á að springa
8 mínútur. Nú var skotið á Ramses frá báðum
iðum a'f hollenskum og áströlskum 'beitiskipum.
Wunum rigndi niður í kringum okkur og sjógus-
Urnar stóðu í háa loft, en Norðmennirnir urðu svo
ofsaglaðir að þeir urðu þess ekki varir að verið var
að skjóta.
»Ramses“ var vel vopnaður loftvarnarbyssum, en var
a®eins með eina fallbyssu, og hún var úr tré. Fallbyss-
an var til þess að skipið liti út eins og venjulegt flutn-
lngaskip í þjónustu Bandamanna. Tréfallbyssan flaut,
0r »Ramses“ sökk, og voru teknar fjöldi mynda af
enni. Um borð í Ramses" voru nokkur lifandi
SVln, einu þeirra var bjargað og var það flutt um borð
1 nstralska beitiskipið með mikilli viðhöfn og sæmt
Scrstöku heiðursmerki, breiðum borða með áletrun-
lnni: „Fangi númer 1“. Norðmennirnir fóru í björg-
nnarbátanna með Þjóðverj unum, og Ástralíumennirnir
attu erfitt með að átta sig á því, að meðal þessara
^nnnna, sem flestir voru þögulir og niðurbeygðir, voru
nokkurir, sem bæði dönsuðu og sungu, en það voru
■^orðrnennirnir. Engir létu lífið við þetta tækifæri
nerna nokkur svín.
hjóðverjarnir hrósuðu 'happi yfir því að hafa íallið
1 hendur Ástralíumanna, en ekki Hollendinga. „Hol-
annar við.
var mjög ánægjulegur fyrir okkur.
við fengum voru mjög góðar, og svo
fengum við föt. Þegar að við fórum frá Japan feng-
Um við samfesting og skyrtu. Nú fengum við yfir-
mannaföt aftur, — og ekki tók verra við þegar við
saum í land í Freemantle. Við höfðum ekki stigið
fæti a land frá því 16. marz til 2. desember 1942 og
°kkur þyrsti eftir þægindum í einhverri mynd. Nú
keið okkar ferð á fyrsta farrými á „Mauritania" með-
fram ströndum Ástralíu. Á farþegaskipinu var stórt
°R dásamlegt baðherbergi og í borðsalnum gengu
þjónar um beina. Þetta voru mikil viðbrigði. Því næst
komum við til Sidney og þar gáfum við skýrslu á
skrifstofu „Nortraship".
En hverju fór nú fram á meðan heima í Connnecti-
CLlt •J I átta mánuði 'beið kona David Knudsen án þess
að frétta nokkuð af honum eða skipi hans, ekki minnsta
vott. Viðtöl við opinbera aðila gáfu, eftir því sem tím-
lnn leið, stöðugt minni og minni von. „Það er ekki
nhkil von“. Og svo kom reiðarslagið. Presturinn kom
1 heimsókn. — Þeir, sem hittu Céline Knudsen á
þessu tlmabili segja að hún hafi alltaf sagt: „Ég veit
að David lifir, þ ví að ’hann lofaði mér að koma aftur
^essi atburður
^áóttökurnar. sen
til mín“. Hvað það 'hefur kostað hana að trúa þessu,
og að sýna slíkt þrek, það veit hún ein um.
Drengurinn fæddist í nóvember. Móðir hans sagði
að hann ætti að heita Finnur, David og 'hún höfðu
komið sér saman um það. Fólk minntist á það við
hana, að skíra drenginn David, þar sem ekkert hefði
fréttst af föðurnum. — En drengurinn 'heitir Finnur.
Fyrstu dagana í desem'ber kom skeyti frá Free-
mantle — og var óskað eftir svarskeyti til Sidney. I
svarskeytinu frétti David Knudsen, að hann hefði eign-
ast son, því að það var undirskrifað: Celine, Finn
Knudsen.
I febrúar hittist svo ö'll fjölsky'ldan í Connecticut.
Frá Dýrasýningunni í Örfirisey.
Ráðrí\ir nábúar.
Sceljónin lei\a sér.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 43