Sjómannadagsblaðið - 12.06.1949, Blaðsíða 30

Staðurinn þar sem bardaginn jór jram.
Atburður sá, sem hér verður sagt frá skeði við
strendur suðaustur Alaska fyrir nokkrum árum.
Fiskflutningaskipið Hákon var fullfermt af nýjum
laxi og var á leiðinni til niðursuðuverksmiðjunnar
með 'hinn gyllta farm. Þegar við vorum komnir
fram hjá Cape Chacon og búnir að breyta um stefnu
inn með landinu, komum við auga á snöggar og
ákafar hreyfingar á yfirborði sjávarins, nokkrar mílur
frá okkur, upp undir landi. Fyrst héldum við að þetta
væri náhvalatorfa að leika sér, því að í ferðinni á und-
an höfðum við séð slíka torfu í straumamótunum útaf
Clarence Strait, fyrir innan höfðann.
Náhvalurinn, Crampus orca er tannhvalur og getur
orðið allt að 8 metra langur. Að eðlisfari er hann
félagslyndur og halda þeir sig oftast margir saman
í hóp og eru í háttum sínum ekki ósvipaðir hungruð-
um úlfum. Fá dýr, sem í sjó synda, allt frá stærstu
hvöium til meinlaustustu mörgæsa eru óhult fyrir
þeim. Hvar, sem náhvalavöður fara um, skilja þær eft-
ir sig ógn og skelfingu og gengdarlausa eyðileggingu.
Verði laxinn var við náhval,' þá er engin beitá svo
freiztandi að hún geti komið í veg fyrir að hann
leggi á flótta. Sæljón leita hælis á skerjum og klettum
verði þau hans vör, en hákarlar, sem móka á yf*rj
borðinu láta sig síga hljóðlega í djúpið. Jafnvel hvin
'hákarlinn, sem er hræðilegastur og vekur mesta op
sinnar tegundar, forðast erfðafjanda sinn. Sökurt1
græðgi, miskunarleysis og grimmdar má óefað telja
náhvalinn mesta rándýr hafsins, úr flokki hin°3
stærstu sjávardýra.
Þegar að við nálguðumst, kom í ljós, að grunnr
okkar var ekki allskostar réttur. Hinir bogadregnu
sverðlaga bakuggar, kolsvörtu bökin og snjóhvitir
kviðir sýndu glöggt, að hér voru náhvalir á ferð. Eu
þeir voru ekki að leik, eitthvað grimmilegra var a
seiði.
Náhvalirnir höfðu fundið sér fórnardýr — feikna'
stóran steypireyður, en steypireyðurinn er einna stærst'
ur skíðishvalanna — og gerðu nú æðisgengis áhlauP
á hann.
Steypireyðurinn hafði af einhverri ástæðu villst n<'cr
landi en hann var vanur að hafast við, er náhvala'
torfan umkringdi hann hér.
Við nálguðumst orustuvöllinn og vélsímanum var
hringt og hægt á ferð skipsins og að lokum var skip1^
stöðvað alveg um 200 metra frá orustuvellinum, efl
10 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ