Sjómannadagsblaðið - 12.06.1949, Blaðsíða 51

HEILSURÆKT
eftir Júlíus Kr. Ólafsson
, Þann 24. janúar 1939 var Náttúrulækningafélag
Islands stofnað af hóp manna í Reykjavík. Hinn
janúar í ár átti þetta félag 10 ára afmæli.
^áttúrulækningafélag íslands naut lítillar vinsældar
1 byrjun. Því er þannig varið, að allar miklar hugsjónir
Cr valda stefnubreytingum, verða í byrjun að heyja
m*kla baráttu við ríkjandi skoðanir og venjur. Nú
hefur mönnum skilist, að markmið og leiðir félagsins
vru þýðingarmiklar fyrir einstaklinga og þjóðina. í
híefni af afmælinu vil ég því árna því og forustumönn-
um þess allra heilla.
^ig langaði að segja ykkur sem þessar línur lesið,
Sugu af sjálfum mér eða hluta úr lífi mínu. Hvernig
^rár með góðri aðstoð, tókst að ná heilsu og komast
UPP úr alvarlegum veikindum. (Ég vildi segja frá
þessu, ef það gæti orðið öðrum til eftirbreytni, er
sv*Pað stæði á um.) Það á ef til vill ekki við, á tímum
^aldrifjaðrar efnishyggju, að vera sannur og hrein-
skilinn eða segja hug sinn allan. Það tilheyrir
andrúmslofti líðandi stundar, að vera útundan sér,
tviræður, brosa til hægri og vinstri, eiga ekki neitt
a kættu, tilla niður fótunum, þannig, að sporin hræði
ckki eða hrópi. Beggja vinur, engum trúr. Svei þessu!
^að er gæfusamlegra, að falla eða sigra á því, sem
^aður telur sannast og réttast. Einhverntíma og
einhverssstaðar mætir maður sjálfum sér eða gjörð-
Urn sínum og verður að svara fyrir sig!
■^að, sem ég vildi segja er þetta: Frá því ég man
eftir mér j,ef.j 'g verJð heilsugóður. Það, sem hefir
að mér alla tíma eru tregar 'hægðir. Ég leitaði
æknis vegna þeirra, en fékk ekki bót meina minna
SVn að haldi kæmi. Mér var tjáð, að ég væri með
'roniska ristilbólgu, sem væri mjög erfið viðureign-
a,r> hatnaði bæði seint og í flestum tilfellum alls ekki.
S fékk meðul, sem mér fundust koma að gagni
að byrja með, svo sótti í sama horfið. Ég fór að
trassa meðulin og hætti alveg við þau, lét ráðast
hv
fa:
enær tæming varð. Þetta gekk ágætlega að mér
nnst. Ég hafði enga verki eða tilkenningu, svo ég
taldi allt í besta ásigkomulagi. Árið 1932 fékk ég
fyrsta hættumerkið. Það byrjaði með lítt þolandi
kvölum í kviðarholinu. Læknir var sóttur (skipið
sem ég var á lá þá í Reykjavík), sagði læknirinn, eftir
rannsókn, að það væri í nýrunum, að það væru senni-
lega steinar sem hefðu losnað og væru að þoka sér
niður. Við myndatöku kom í ljós, að steinar voru
í hægra nýra. Þetta kast stóð í rúman sólarhring.
Læknirinn tjáði mér, að ég gæti átt á 'hættu, að fá
samskonar kast fyrirvaralaust og hvenær sem væri.
Hann sagði, að ekki væri hægt, að fjarlægja steinana,
með öðru en uppskurði (sem ég ekki vildi, á þessu
stigi málsins), eða þá, að þeir þrengdu sér niður þvag-
göngin og ylli það miklum kvölum.
Rúmu ári síðar fékk ég annað kast, sem stóð
yfir 11 daga, var ég þá skrambi illa haldinn.
Heitir bakstrar komu þá að beztum notum við
linun verkjanna. Þetta gekk yfir eins og margt ann-
að mótdrægt. Ég komst á fætur og til starfs. Þegar
mynd var tekin af nýrunum sáust engir steinar. Var
ég þá glaður, að vera laus við grjótið, og taldi mér
trú um, að þar með væri draumurinn búinn. Að
sjálfsögðu breytti ég ekki lifnaðarháttum eða matar-
æði eftir að ég komst á fætur, enda taldi læknir-
inn þess ekki þörf. Nú líða mörg ár, ég kenni mér
einskis meins, er öruggur um, að ég hafi komist
yfir nýrnaveikina.
Tæpum tíu árum síðar varð ég skyndilega veikur,
fæ yfir 40 stiga hita og mikla innvortis köldu, að
öðruleyti enga verki eða tilkenningu. Læknir var sótt-
ur, eftir ransókn á mér og þvæginu gaf hann þann
úrskurð, að þetta stafaði frá nýrunum. Læknirinn úr-
skurðaði, að ég mætti ekki borða neitt til að byrja
með, aðeins hafraseyði, vatn og pillur. Þetta kast stóð
yfir í rúma viku, hitinn hvarf og ég fór á fætur eftir
10 daga. Þegar á fætur kom fann ég, að ég var enginn
maður. Mér fór ekkert fram, var með innvortis-
kulda og þróttlaus. Eftir nokkra daga á fótum lagðist
ég aftur, með háum hita, en verkjalaus með öllu.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 31