Barnabók Unga Íslands - 01.01.1905, Síða 30

30
BAIINÁBOK
Þegar jeg eltisl, tók jeg svo miklu
ástfóstri við Skjöldu mína, að jeg sá varla
sólina fyrir henni. Hún varð líka svo
gæf og mannelsk al' öllu kjassi mínu, að
hún kom til min, ef luin kom auga á mig
út um hagann.
Jeg fjekk margan sætan oggóðan mjólk-
urteyg úr Skjöldu á uppvaxtarárunum.
Skjalda var vitur mjög og veðurglögg.
Var hún kölluð forustukýr, |>ví að hún
rásaði jafnan á
undan kúnum í
haga og úr. Þótti
lnin allóþæg og ó-
hagspök. Var
henni opl hallmælt
fyrir það, en eigi
fannst mjer orð á þvi gerandi.
Hún var fram úr hófi túngeng og hey-
sækin og gekk hvergi undan hundi. En af
J)essu átti hún loks bana að biða.
Hún var þá orðin átján vetra, en þó
engin apturför komin í hana.
Sumar eill var tið ákjósanlega hagstæð
og heyjaðist því óvenjulega vel.
A túnhólnum að húsabaki hafði verið
kastað stóru lieyi, st(’)ð það eitl sjer, því að
það hafði eigi komist fyrir í heygarðinum.