Sjómannadagsblaðið - 03.06.1963, Blaðsíða 47

Hve myndir og skuggar miklast í þínu veldi.
— Eg man þig um dœgur, er skín ei af óri né kveldi.
Þá lyftirðu þungum og móðum bylgjubarmi
og bikar hins volduga myrkurs þú drekkur á höfin.
Augu þín lykjast undir helsvörtum hvarmi,
en hart þú bindur að ströndunum líkfölu tröfin. —
Þá er eins og líði af landinu svipir af harmi.
Þeir leita í þínum val undir marareldi,
— og mœðu andlit svefnþung á svœfli og armi
sjá þá, er varstu bœði lífið og gröfin.
Því dagar sólina uppi um unaðarnœtur.
Þú eldist ei líf við blómsins né hjartans rœtur.
— Hafkvrrðin mikla leggst vfir látur og heiður,
en lággeislinn vakir á þúsund sofandi augum.
A firðinum varpar öndinni einstöku reyður,
og uppi við land kasta sporðar glampandi baugum.
Báruraddir í vogavöggunum þegia.
Ein vísa er aðeins hvísluð niðri í ósi.
Tíminn er kvrr. Hann stendur með logandi Ijósi
og litast um eftir hverju, sem vill ekki deyja.
— Og alltaf ég man þig um mánanóttina langa;
þá mœna til stjarnanna skuggar eyja og dranga
og vefiast í löngum örmum, sem risi og rýgur, —
en röstin niðar í fiarlœgð með blandaða strauma.
Þinn barmur aðeins hrœrist og hlióðlega stígur,
er himneska segulfangið á móti þér hnígur.
— Andvaka haf, í ómi glitrandi stranda
aleinn ég dvel í stiörnuhöll minna drauma
og lifi að nýju þinn Ijóma og róm í anda. —
Mín léttustu spor eru grafin í þína sanda.
Utsœr, þú hastar á hjartað og göfgar þess ama.
Þú hylur í þögn vorn fögnuð og giörir hann ríkan.
— Veröld af ekka, ég veit engan mátt þér líkan.
Viljinn sig þekkir hjá þér og rís yfir hafið, —
já, hafið, 'sem á ekki strönd með íjarlœgan frama,
en firnaríki í auðnir skýianna grafið.
Þó deyi hjá þér okkar vonir, sem nefna sig nöfnum,
og nísti þinn kali vor brjóst, er vald þitt hið sama;
því handan þín enginn átti að búast við höfnum.
Eilífð og himinn er landsýnin þar fvrir stöfnum.
— Sem leikandi börnin á ströndu, er kœtast og kvarta,
með kufung og skel frá þínu banvœna fangi,
ég teyga þinn óm frá stormsins og straumsins gangi,
stirnandi, klökka djúp, sem átt ekkert hjarta.
— Missýnir, skuggar, mókandi ey og drangi,
myndaskipti þín öll, þau skulu mér fylgja.
Þó kalt sé þitt brióst, þar sem blikar geislanna sylgja,
þó björgin þú knýir til ákalls, en svarir ei neinu,
allt það, sem hjúpur þíns hafborðs giörir að einu,
hnígur að minni sál eins og ógrynnis-bylgja.
(Útsœr: Einar Beneditktsson).