Sjómannadagsblaðið - 03.06.1963, Síða 57

Sundíþróttin hefur ætíð verið í hávegum höfð á Sjómannadaginn. Pétur Eiríksson (í
miðju á myndinni) hefur alltaf verið reiðubúinn til starfa fyrir Sjómannadaginn. —
Sundmennirnir Eyjólfur Jónsson (til hægri) og Axel Kvaran (til vinstri), syntu Eng-
Eyjarsund á Sjómannadaginn — og þökk sé þeim.
farið allt lauslegt, þar á meðal lestar-
borðin, brauð- og kjötkista, ásamt
hluta af bátaþilfari bakborðsmegin.
Svo vel vildi til, að ekki urðu telj-
andi meiðsli á mönnum. Allir voru
í hlífðarfötum, nema skipstjóri, sem
var í stormtreyju, og var hann sá
eini, sem blotnaði verulega. En að
við vorum allir gallaðir, eins og það
er kallað, áttum við að þakka, hvað
brúin var gisin, svo að ágjöfin hafði
greiða leið inn.
Var nú gengið í það að negla fyrir
gluggana og var það erfitt og illt
verk, en hafðist þó að lokum. Ekki
höfðu lífbátar skemmzt og var það
örugglega því að þakka, að þeir voru
útslegnir, sem kallað er. Eftir þessar
athuganir og þær lagfæringar, sem
gera þurfti, svo sem að byrgja loft-
rör og fleira, fór skipstjóri niður að
hafa fataskipti. Litlu eftir að hann
er kominn upp bregður svo við, að
það er engu líkara en storm og sjó
lægi skyndilega, en í sömu mund
rofar snögglega til; birtast þá rauð
ljós, hvert upp af öðru, og var þarna
um að ræða feiknarstórt skip, sem
rak stjórnlaust undan sjó og vindi,
og vorum við komnir ískyggilega
nærri því. Til þess að forðast ásigl-
ingu, var ekki um annað að ræða en
að hringja á fulla ferð aftur á bak,
og sluppum við giftusamlega frá
þessu. En jafn snögglega syrti að á
nýjan leik og sjór og stormur tóku
til að nýju.
Urðum við þess varir, að umhverf-
is okkur var orðið krökkt af skipum
og héldu 'þau í mótsetta átt við okk-
ur. Það var ekki beint tilhlökkunar-
efni að sigla út úr skipalestinni, eins
og aðstæður voru, en með undursam-
legum hætti sluppum við út úr þess-
um skipahóp, sem vel gat verið frá
fjörutíu til sextíu skip. Ekki var
ljósglætu að sjá á þessum skipum
utan týru, sem var á skut. Leið svo
nóttin með svipuðu veðri, gekk á
með dimmum éljum, en eftir klukk-
an þrjú varð ekki vart við skipalest-
ina.
Ekki var það neitt einsdæmi, að
skipin flæktust í skipalestimar, því
eins og fyrr segir, voru þessi skip
svo til ljóslaus, og ef skyggni var
slæmt, þá var vont að forðast skipa-
lestimar, en alltaf var reynt að kom-
ast sem fyrst frá þeim aftur.
Um morguninn lægði heldur veðr-
ið og var siglt með þeirri ferð, er
skipið frekast þoldi, var ýmist verið
á fullri ferð eða hægri, eftir því sem
kringumstæður leyfðu.
Síðdegis, tveim dögum eftir að við
lentum í skipalestinni, skeði það, að
brotsjór reið yfir skipið og hafði þær
afleiðingar, að rekkverk á hvalbak
ásamt reykröri lögðust út af. Eftir
þann atburð urðu engar skemmdir,
og héldum við áfram ýmist með
fullri, hálfri eða hægri ferð, allt eftir
því sem veður leyfði. Til Hafnar-
fjarðar komum við eftir 9 sólarhringa
útivist. Venjulega vorum við innan
við fjóra sólarhringa þessa sömu
leið. Urðum við nú heldur fegnir
hvíldinni og var fagnaðarfundur,
þegar heim kom.
Allt voru þetta fjölskyldufeður,
sem í siglingunni voru, sumir ný-
kvæntir, eins og ég, sem hafði gift
mig um vorið. Ymsu hafði verið spáð
um afdrif okkar. Skipstjóri sá, er í
landi var þessa umræddu ferð, kom
stundum í heimsókn á heimili mitt,
því okkur var sérstaklega vel til vina.
Þegar við höfðum verið sex sólar-
hringa í hafi, kom hann í heimsókn,
og berst þá í tal, að við séum nú
búnir að vera nokkuð lengi á leið-
inni. Fer hann síðan að tala um, að
þetta geti svo sem verið allt í lagi
með okkur, þer sem veðrið hafi nú
verið slæmt, en eitthvað fannst konu
minni hann uggandi um okkur, og
fór þá fyrst að vakna hpá henni ótti
um okkur og magnaðist því meir
sem hún hugsaði meira um orð vin-
ar míns, og voru þau þó áreiðanlega
sögð í öðrum tilgangi en að vekja
óþarfa ugg og ótta. Ekki á ég aðra
ósk betri sjómannskonum til handa
en að þær þurfi ekki að eiga það
eftir, að eiginmenn þeirra, synir og
aðrir venzlamenn þurfi að sigla í
þriðju heimsstyrjöldinni. Nægilegt
átak er það aðstandendum, að vita
sína nánustu þurfa að heyja hina
hörðu baráttu við vetrarveðrin ís-
lenzku, þó ekki bætist við ógnir
styrjaldar. Vonandi á íslenzk æska
ekki eftir að þurfa þess lærdóms
með, sem hvað nauðsynlegast telst
með öðrum þjóðum, en á ég þar við
hermennsku, þar sem menn eyða
beztu árum ævinnar við nám í mann-
drápum.
Að endingu óska ég íslenzkum sjó-
mönnum til hamingju með þennan
hátíðisdag, og að starf þeirra megi
halda áfram með sömu ágætum og
hingað til. I. St.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 43