Sjómannadagsblaðið - 01.06.1981, Síða 36

Matti' Leó, Óskar og Sigurjón, sitjandi á borðstokknum á Leó „litla" á hlaðinu hjá
Óskari.
net löngu fyrir fermingu," sagði Óskar
þegar við ræddum áfram við strákana.
„Það var oft fjör í Leókrónni, skorið af
á loftinu og slegist jöfnum höndum.
Stundum stóð það tæpt, eins og þegar
Matti sló Sigmar Þór með síldarkassafjöl
niður um lúgu á loftinu, en sem betur fór
voru netadræsur undir. Það var gaman að
fylgjast með strákunum, þeir voru svo
fullir áhuga. Þegar loðnan kom var kjall-
aranum hér heima breytt í kró, það var
beitt í þvottahúsinu því pollarnir vildu
allir taka þátt í atinu og Sigmar var alltaf
með.“
Ég spurði Óskar um það hvenær kappið
hefði farið að koma frarn hjá strákunum?
„Það kom fljótt fram, ætli Sigurjón hafi
ekki verið 12—13 ára þegar hann fór að
toga á móti mér við Rófuna og austur við
Holtshraun, þá voru við 4—5 á með
humarleyfi, en veiddum kola. Hann stóð
sigvel í þessu. festi einu sinni ísmánagg og
ræsti mig þegar alll var orðið fast.
Mér líkar vel að sækja fast, hef alltaf
verið þannig í því sem ég hef snúið mér að
og sumum hefur þótt ég heldur harðfylg-
inn. Það finnst mér hinsvegar ekki. En oft
hefur það hjálpað í þessum bransa að
maður er léttlyndur og það er líka vissara
ef maður hefur gengið of langt. Kelling-
unum þótti oft gaman að hlusta á okkur í
talstöðinni í gamla daga, þá var útvarp í
hverju eldhúsi og maður talaði oft létt til
þess að gleðja þessar elskur."
„Hvað um samskiptin við aðra skip-
stjóra?"
„Mér hefur þótt mjög gott að lynda við
flesta aðra skipstjóra, en fékk hins vegar
gæsahúð af að koma nálægt sumum
þeirra, sérstaklega þeim sem voru alltaf á
eftir þeim sem fiskuðu, fylgdu í kjölfarið,
ég átti vont með að þola það. Einn maður
skar sig þó úr öllum hópnum, Binni í
Gröf. Hann var alveg sérstakur maður,
svo góður og hjálpsamur við alla stráka
sem voru að byrja, hann var aldrei að
ljúga neitt en fór algjörlega sínar eigin
leiðir.
Þetta var harður skóli þegar maður var
að byrja. Það átti að taka mann í gegn og
Sigurjón Óskarsson.
maður þótti afglapi og vitleysingur, en ég
var fljótur að venja þá af slíkum tilþrifum
þótt þeir væru hátt skrifaðir. Þeir sem gáfu
tóninn voru altaf hræddir við mig eftir að
ég fór að sulla í þeim. Oft varð þetta hei-
lagt stríð, enda mikil barátta. En flestir
þessara kalla voru miklirmyndarkallarog
maður verður að reikna með að baráttan
sé hörð, þeir hörðustu skara alltaf fram úr.
Gengið á hlut annara? Jú ætli það ekki,
víst hefur maður oft gengið á annara hlut,
í góðu eða illu.
Árið 1977 voru Gísli bróðir á Elliðaey
og Frissi á Gullborgu að rífast í stöðina.
Þeir voru að leggja hlið við hlið og þótti
þröngt en ég lagði á milli þeirra til þess að
stríða þeim. Æsingurinn var svo mikill í
þeini að þeir veittu því ekki athygli, fyrr
en þeir köstuðu báðir jafnt út seinni bauj-
unni.“ „Hver fjandinn“, sagði ég þá í
stöðina, „voruð þið að leggja.“ Frissi varð
mikið vondur en Gísli hló, þekkti mig
betur. Þetta var oft feiknalega skemmti-
legur tími á sjónum, Árni, þótt oft hafi
verið erfitt."
„Staðan í útgerðinni í dag?“ spyr ég.
„Hún er nákvæmlega engin. Ef maðurá
þelta skuldlaus og er í toppnum þá getur
staðið slétt, þetta er sannleikur og enginn
áróóur. Fiskverkunin hefur um árabil
verið slæm, en var góð í fyrra og ég vona
að hún slampist í ár. Það fer rnikið eftir því
hvernig staðið er að þessu í landi, en það
virðist eins og þetta þjóðfélag sé sífellt að
fæða fleiri munna án þess að nokkuð
hagkvæmt starf komi frá þeim í staðinn.“
„Eru bátakaup í aðsigi?“
„Maður er alltaf að spekúlera í báta-
kaupum, sú baktería er í mér. Við hyggj-
umst kaupa í staðinn fyrir Leó sem fórst
1978 og það styttist í það að við bætum
það upp. það þarf að halda þessu við.“
„Hef þá trú að einhver
góður leiði mann“
„Það stóð aldrei neitt annað til en að ég
færi til sjós, ég mátti varla vera að því að
klára gagnfræðaskólann,“ sagði Sigurjón
Óskarsson," þetta leiddi eiginlega hvað af
öðru, snöflið í kring um þetta, afskurður
af netum og felling neta með gagnfræða-
skólanum og svo var gripið í að beita
þegar línan var. Þetta var annar skóli
jöfnum höndum.“
„Og svo var að læra á rniðin."
„Þetta kom með áhuganum, maður
fylgdist með kallinum í túrum. fékk
bleyðurnar hans en tók svo allt aðra
stefnu, austur í bugt, það hefur verið mitt
svæði, en kallinn var mest hérna heima
við, vestan við Eyjar og á Selvogsbanka-
svæðinu, á Sannleiksstöðum út af Þor-
lákshöfn og víðar.“
30 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ