Sjómannadagsblaðið - 01.06.1981, Qupperneq 66

Á Ísafjarðarpolli um aldamótin
ið lofsorði á hæfileika hans og
væri því full þörf á, að rétta hon-
um hjálparhönd.
Einari Einarssyni og Sigurjóni
Ólafssyni var falið að leita sam-
skota hjá félagsmönnum.“
4. desember hafði verið safnað
kr. 209.- sem sent var frá Öldunni
til Jóhannesar Kjarval. Þá var
félagsgjaldið kr. 5.00, svo að þetta
er sem svarar til 42 félagsgjalda, af
þeim 60 sem þá voru í félaginu.
Nú eru flest af okkar borgar-
börnum skóluð í framhaldsnámi í
útlöndum og mikið í Svíaríki, og
skólast þau þar upp í sósíalering-
unni, sem að mörgu leyti gæti
verið góð, sé aðgát höfð. Það
vantar oft hjá okkar ungmennum
að líta raunhæfan samanburð hjá
ríkidæmi Svía og fátæktinni hjá
okkur. Allt á að geta gerst hjá
okkur strax í samlíkingu við Svía,
sem þó nú í dag eru að kikna undir
útþenslu og kröfuspjöldum.
Fæst af þessum ungmennum
hafa verið í tengslum við atvinnu-
vegina og síst þann atvinnuveg
sem drýgstan skerf hefur lagt til
menntunar þeirra, a.m.k. utan-
lands. Það hefur ekki fylgt yfir-
færslunni hvernig gjaldeyrisins
var aflað. Ekki hafa listamennim-
ir heldur munað, hvaðan þeim
kom gjaldeyrir til að flytja inn
trúða sína, stríplinga og Pavarotti í
einkaþotu.
Sjómannastéttin er orðin fá-
menn stétt í þessu landi, þó hún
skapi 70% eða meir af þeirri köku
sem allir eru að rífast um að
skipta, og því er ekki óeðlilegt að
hugleitt sé hvort sjómönnum beri
ekki að fá greiddar atvinnuleysis-
bætur þann tíma sem skrifstofu-
menn og stjómvöld ákveða að
svipta þá atvinnu.
Hvað skal til vamaðar?
Gæti það ekki verið listrænt að
nýta prentsvertuna, hljóðvarp
og sjónvarp til þess að kynna fyrir
okkar þróttmiklu æsku að við er-
um íslendingar, sem búum á hjara
60 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
veraldar, og að langömmur okkar
og afar þurftu stundum að eta
leifar af steinbítsroðsskónum og
leifar af hákarlinum til að halda í
sér lífinu. Þessi framúrstefna sem
auglýst var á síðustu Listahátíð er
stórhættuleg fyrir íslenskt þjóðlíf.
Við verðum að sníða okkur stakk
eftir vexti, en ekki gleypa bitann
of stóran, svo hann standi ekki í
okkur.
Hljóðvarp og sjónvarp, sem
klifað er á að eigi að vera hlut-
laust, sem því miður er ekki, sýndi
hlutleysi sitt á Sjómannadaginn
með því að geta í fréttum hátíðar-
halda sjómanna nokkrum orðum,
en taka síðan allan fréttatímann
undir frásögn af setningu Lista-
hátíðar og þess sem þar fór fram.
Fréttamaður Þjóðviljans kvað
upp úr um það, sem fleiri listahá-
tíðarmenn hafa efalaust hugsað.
Hann taldi sjómenn betur komna
út í hafsauga en við hátíðarhöld í
landi.
Þrátt fyrir þennan skilning for-
ráðamanna Listahátíðar, að sjó-
menn eigi að víkja fyrir lista-
mönnum í hátíðarhöldum sínum,
þá fórust forsætisráðherra svo orð
í 17. júní-ræðu sinni er hann fjall-
aði aðallega um fiskveiðar og
fiskvinnslu, en nefndi aðeins
nokkrum almennum orðum ílok-
in, nauðsyn þess að efla menningu
í landinu, ekki orð um Listahátíð
sem þjóðinni væri bráðnauðsyn
að halda árlega, fyrir stórfé. Ég er
ekki dómbær á það hvað sé
menning og hvað ekki, og ekki
heldur hvað sé list og hvað ekki,
en ég fann enga menningu og
enga list í trúðum Listahátíðar né
japanska striplingnum. Að mín-
um dómi voru svonefndir fram-
úrstefnumenn að spila með ís-
lenskan almenning og láta hann
borga fyrir það stórfé.
íslenskt æskufólk er þróttmeira
og gjörvulegra en það hefur
nokkru sinni verið, en það er ein-
hver strengur brostinn með þjóð-
inni og Listahátíðin síðasta bar
þess vitni. Daginn eftir að jap-
anski striplingurinn dansaði ber-
rassaður á Lækjartorgi og var
sýndur í sjónvarpi, svo að þjóðin
færi ekki á mis við þennan menn-
ingaratburð, þá var ég að aka ofan