Eimreiðin - 01.04.1924, Blaðsíða 11

ElMREIÐlN
EINAR BENEDIKTSSON
139
Sjónir hugar sjá þá dauðu og horfnu,
sigurfólkið, ættarmerkin fornu.
Brennur þrá til frama af enni og augum,
ást til náms og tignar, fíkn til gjaldsins.
Ver með hreysti og viljans eld í taugum,
víf með kærleik, stolt sem torgsins gyðja,
byggja lund og líkam sterkra niðja,
Ieggja saman hornstein Rómavaldsins.
þá úrkynjunin — vilja þrotinn, máttstola haustlýður, sem
^Vrir löngu hefur náð takmörkum þroska síns: Menning, sem
Sengin er í barndóm —:
Beinleit fljóð og brúnaþrungnir halir
bekkjast síðar fast við hóglífs kvalir.
Línur andlits lúðar eru og sjúkar,
limir mykri en dýnan sem þá hvílir.
Styrk og fríðleik hniginn hjúpa dúkar.
Hjartað ástalaust í munuð veilist.
Uppgert fjör í eitur nautnar seilist,
oflátsmælgi hrörnun þankans skýlir.
Svo hrunið, sjálfstapað og örlagabundið, — og loks bregð-
Ur kvöldið hinstu geislum sínum yfir rústirnar, yfir staðinn,
Sern kaldur dauðahrollur, forn reynsla og nýr grunur setjast
í ljósaskiftunum —.
En andi skáldsins nemur ekki staðar við feigðargruninn og
hrapið. Spurningar knýja á —: tilgangur — eðli og afdrif
aHs þessa unna og eydda lífs, alls lífs?
Caesars borg! Skal stríð þitt, dáð og draumur
drukna í geimsins sjó sem hljóðlaus straumur?
Skuiu verk þín afgrunns unnum vafin,
æfispor }jín heims af brautum skafin?
Eða er Iíking þín til hæða hafin,
hærri steinsins rún og köldu myndum,
grafir þínar taldar lífs hjá lindum,
ljós þíns anda í himins spegla grafin?
Og nú gefur aftur sýn, enn stórfenglegri en áður. Það er ekki
^rami eða fall einnar þjóðar, eins menningartímabils. En allra
þjóða og allra alda. Guðdómleg samheild lífsins, þar sem vilji
alheimsverunnar hrærir hjarta mannsins og hnetti sólhverfanna
með sama umgeymandi, skapaþrungna mætti, þar sem ekkert
Verður án ráðs, og öll afdrif eiga mið —: