Eimreiðin - 01.04.1924, Qupperneq 25

^IMREIDIJjí
Þegar fönnin hvarf.
Smásaga eftir Skarphéðin.
Vorið var að koma. Hlýr vindurinn þaut yfir snævi þakta
'tatneskjuna og kysti klakann mjúkum vörum. Sólin hafði náð
UPP fyrir fjallsbrúnirnar og sendi geisla sína vindinum til hjálp-
ari hvenær sem færi gafst fyrir skúraskýjunum, er þutu óð-
jluga yfir himininn. Hér og þar sá á gráa þúfnakolla upp úr
tónninni. Það dundi og söng í gljúfrunum í fjallshlíðinni, og
^kirnir hentust freyðandi og fossandi niður brekkurnar, með
erslum og ólátum. Klettabeltin efst í fjallinu, þar sem aldrei
festi snjó, hvernig sem kingdi niður, stóðu nú dökk og þung-
búin yfir þessu herhlaupi leysinganna, sem ruddi með sér möl
°9 grjóti, sandi og auri og losaði jafnvel um stærðar björg úr
beirra eigin rambygðu hamraborgum. Þetta var fyrsti hláku-
^agurinn eftir langvinnan fannkingjuvetur.
^riðrik í Hlíð stóð álútur við stekkjarlækinn og hjó með
rekunni niður snjóloftið. Það var sífelt að þynnast og áhætta
°rðin að láta kindurnar fara gömlu slóðina. Um morguninn '
hafði hann stigið niður úr snjóloftinu, þegar hann rak þær á
‘iöru. Fjörubeitin og brauðdeigsbitinn voru nú einu bjargar-
fffikin, hvert heystrá uppétið, og haglaust síðan á jólaföstu.
^riðrik í Hlíð leit upp frá vinnu sinni, rendi augunum út
eff>r sléttunni og hvíldi þau andartak á stærsfu hnjótunum.
»]ú, það er ekki um að villast. I dag hefur hlánað, ham-
ln9junni sé lof. A morgun rek eg á hnjótana®, hugsaði Frið-
r>k og hóf aftur verkið.
Friðrik í Hlíð hamaðist við að moka um hríð. Svo rétti
hann úr sér. Þreytuverkurinn í bakinu varð svo óþolandi við
hað að standa svona hálfboginn til lengdar. Og drættirnir í
ar>dlitinu virtust benda á, að þreytan næði lengra en til lík-
arr>ans. Friðrik lét fallast niður á fönnina og byrgði andlitið í
böndum sér. Stuna leið frá brjósti hans út í auðnina um-