Eimreiðin - 01.04.1924, Qupperneq 27

E'MREIDIN
ÞEGAR F0NNIN HVARF
155
dauðinn mömmu sína, mundi hann ekki fá að sjá hana voða,
uoða lengi. Að vísu áttu þeir að fá að sjást aftur í öðru lífi,
sefu elskast höfðu í þessu lífi. Það hafði hún mamma hans
Sa9t honum einu sinni. En það hlaut að verða óralangur tími
t>angað til, að hann fengi að deyja, til þess að hitta mömmu
s,na aftur,. ef hún dæi nú. Hann, sem átti eftir að verða stór
°9 slétta alt túnið í Hlíð. Svo gat hann orðið gamall, ef til
V‘M eins og hann gamli ]ón á Hóli, sem altaf gekk við staf
°9 hafði skegg, hvítt eins og snjó, ofan á bringu. Nei, það
Var óþolandi tilhugsun að eiga að missa hana mömmu sína.
vísu var Dísa eftir — og pabbi. En pabbi var svo — var
svo — harður og — vondur var rétt komið fram í huga
^rínisa. En svo blygðaðist hann sín samstundis fyrir þessa
hugsun. Nei, vondur var hann nú eiginlega ekki, en mamma
"totti ómögulega fara frá honum, ómögulega. — »0, vertu kyr,
elsku hjartans mamma mín. — Guð, lofaðu henni að vera hjá
°kkur«, — endurtók hann í sífellu, og tárin streymdu niður
kinnarnar. Svo rölti hann af stað niður að sjónum til kind-
anna, þótt hann ætti erfitt með að hreyfa sig í allri bleytunni.
^atnið bullaði upp úr leðurskónum hans við hvert skref. En
kann tók ekkert eftir því. »Elsku mamma mín«, sönglaði hann
1 sífellu með ekkaþrunginni röddu og þurkaði af sér tárin
með blautri hendinni. Og krapinn og kuldinn lögðust að þess-
Uni Htla, sorgbitna pílagrím, þrátt fyrir alla vorboðana þenna
Vsta hlákudag eftir langvinnan fannkingjuvetur.
Það var alt með kyrrum kjörum heima í Hlíð, þegar Frið-
^k kom þangað. Dísa litla lék sér á gólfinu í baðstofunni, og
1 herberginu fyrir innan lá konan hans, hún Hildur, en þannig
kafði hún legið síðan á þorra, altaf veik, en róleg og hljóð,
e'ns og hún átti vanda til. Hún hafði sagt Grímsa fyrir um
u11 innanbæjarstörf á hverjum morgni síðan hún lagðist, og
aðstoð Dísu systur sinnar hafði honum tekist furðanlega
að leysa þau af hendi. Að vísu hafði pabbi hans ekki altaf
Verið ánægður með matseldina, þegar hann kom heim frá
fsnu á kvöldin. En vandræðalítið hafði þetta þó gengið.
Friðrik settist á stól við rúmið, þar sem konan hans lá
^áttvana og föl. Honum virtist hún sofa. Einhver undarleg