Eimreiðin - 01.04.1924, Qupperneq 44

172
VINNUHUGVEK]A
EIMREIÐlN
rám, hver upp af annari, tíu rár í hverri röð, en í hvern
rárenda settir tveir fiskar, er sneru roðum saman. Þesar
»vagninn« var fullur af fiski, var honum ýtt á teinum inn 1
hitaklefann. Eg tók nú eftir því, að hvorki var þess gaett að
láta mátulega marga, þ. e. 20 fiska, á hvert borð, né heldur
voru fiskarnir lagðir þannig, að stúlkurnar þyrftu ekkert að
snúa þeim í hendi sér áður en þær styngju þeim í rárendana.
Eg benti á, að með því að taka alt af tvo og tvo fiska ur
hlaðanum þannig, að roðin sneru saman og sporðarnir eins, oS
leggja þá svona í hjólbörurnar, og ökumaðurinn teldi hu
»pör« upp á hvert borð, þá þyrfti aldrei aukahandtak
nokkurn fisk. Sporðurinn liggur þá beint fyrir hendinni a
stúlkunni, hún grípur um hann, lyftir fiskinum beint upp °S
stingur honum í rána. Það er bæði fljótlegra og léttara.
Margt mætti segja um vinnustellingarnar, en það yrði of
langt mál. Margoft standa menn við þá vinnu, er þeir gsetu
eins vel setið við, og oft bogra menn við það, sem þeir gætu
með lagi hækkað svo, að þeir gætu staðið réttir við það.
Að endingu eitt atriði, sem mikið er undir komið við öll
störf og því meir sem þau eru sundurleitari, en það er að
gera sér fyrírætlun um það, hvað vinna skuli dag hvern og
á hverjum tíma dagsins og leitast við að finna, hvernig verk-
unum verði haganlegast skipað niður á vinnutímann. Auðvitað
verður margt til að trufla það, að slíkt gangi ætíð eins 08
ætlað var, en eins og menn gefast ekki upp við það að
semja áætlanir fyrir skipin, þótt óveður og ís hamli þeir0
stundum svo, að þau verði á eftir áætlun, eins ætti að vera
með daglegu störfin.
Boðorð eins og þau, sem ég nú hef ymprað á: sparaðu
þér óþarfar vegalengdir, gerðu eina ferðina, beygðu þig ekki
að óþörfu, sparaðu þér óþarfar lyftingar, skiftu ekki oftar en
þarf um verk, temdu þér hagkvæmar hreyfingar, láttu eitt
handtakið búa í haginn fyrir annað, sittu við verk þitt þegar
það hentar eins vel, gerðu fyrirætlanir um vinnuna og reyndu
að fylgja þeim o. s. frv., — öll eru þau svo augljós og a
hvers manns vitorði, að maður hikar við að taka þau fram a
prenti. Nei, þetta og því um líkt vitum við öll, þegar við hugs'
um okkur um, en við breytum flest þúsund sinnum á móti