Eimreiðin - 01.04.1924, Qupperneq 48

176
'FEGURSTU STAÐIRNIR
EIMREIÐ|N’
en það er þó engan veginn algild regla, að utanferðir skerp1
svo mjög athugunargáfuna á þessu sviði. Margsigldir menn
hafa oft ekki eins næmt auga fyrir náttúrufegurð eins og a^r,r'
sem aldrei hafa út fyrir landsteinana komið. Mest er kom>
undir skilningi og móttökuhæfileika. Fegurð mun óvíða meir'
erlendis en hér heima, ef vér aðeins höfum augun opin. D°m,
ar manna hljóta einnig að fara eftir því, hvernig veðrið er Þa
stundina, sem á staðnum er dvalið. Það er t. d. mikill munar
hvort er heiðríkt loft og sólskin eða þykt loft og rignmg-
hér að leita annarar aðalorsakarinnar til þess, að dóma
manna um náttúrufegurð hljóta jafnan að verða talsvert ólíkir'
Hina orsökina er að finna í því, hve sálarástand vort og 3
andlegt viðhorf vort við hinni ytri veröld er ólíkt. Kjör '■'°r
og störf kunna að ráða hér einhverju um. Málarinn uiun
venjulega líta öðrum augum á fagurt landslag en t. d. bon
inn eða sjómaðurinn. En ytri kringumstæður vorar munu P1;
ætíð ráða miklu minna um sanngildi dóms vors en hinar iuur!-
Nú skulum vér hugsa oss, að útlendingur, sem ætlaði ser
að koma snögga ferð til Islands, legði fyrir oss eftirfaran
spurningar: Hvar er fegurst fjallasýn á íslandi, stöðuvat^
sjávarströnd, fljót eða á, sveit eða kaupstaður? Hverju mVn
um vér svara? Spurningarnar eru fimm, en bæta maetti
þeirri sjöttu: fivar er fegurstur blettur á íslandi? SpurninS111
er hér ekki bundin við neina sérstaka tegund staða, heldur
almenn. Mér er minnisstæður blettur í dalshlíð einni, sem =
kom á fyrir mörgum árum. Það var lautardrag algróið háv'aN
inni hvönn, en á milli uxu allskonar steinbrjótategundir, bl?-
gresi, fjóla og hið sjaldgæfa, undurfíngerða fagurblóm e^a
sjöstjarna (trientalis europea), auk ýmsra annara blómtegun
Var þaðan útsýni hið fegursta. Hafið blasti við framundan, lI1
á þrjá vegu luktust skrúðgrænar dalshlíðarnar um mann. Foss^-
niðurinn blandaðist saman við skrjáfið í laufinu og suðið
fiðrildunum. Og inn í þenna samklið blönduðust einhver]'1
dularfullir tónar, djúpir og þungir, líkast eins og öll náttúra’1
dragi andann í reglubundnu, rólegu hljóðfalli. Engin orð
lýst þeim máttugu áhrifum, sem náttúran getur á oss ha ■
Sjálfur Goethe varð orðlaus fyrir þessum áhrifum og gafst uP1’
við að lýsa seyðmagni náttúrunnar. En allir geta svarað