Eimreiðin - 01.04.1924, Síða 53

^'MREIÐIN
SAMKEPNIN
181
Sfundvöllurinn undir farsaeld þjóðarinnar, þótt sú skifting sé hvergi nærri
e>nhlít, þar sem þena tVent er í sumum svörunum látið fylgjast að sem
I3tnréttháar hliðstæður.
Dómarnir um svörin féllu þannig:
þ vefölaun hlaut Guðmundur skáld Friðjónsson á Sandi fyrir kvæði
a hið snjalla, er prentað er hér að framan, og sem merkt var dul-
netninu Þjóðólfur úr Hvini. (Kvæðið er að stafafjölda örlítið umfangs-
I'leira en tiltekið var um svörin, en ekki svo, að dómnefndin teldi fært
Sanga fram hjá því fyrir þá sök).
2- verðlaun hlaut séra Eiríkur Albertsson, prestur að Hesti i Borgar-
lr ■> fyrir eftirfarandi svar, merkt Stillir:
-Þjóðin íslenska hneigist nú að því að keppa eftir framfaralífi og fella
stoðir undir það risavaxin náttúruöflin, er fást úr skauti jarðar, frá
ar>di og freyðandi vötnum og ósýnilegum afllindum loftsins. Aðalvand-
s)n fyrir hana verður þá sá að tengja þessi reginöfl saman í samræmri
se>ningu og beina þeim að því takmarki, sem á sér eilífðargildi. Þetta
er®Ur höfuðverkefni íslensku þjóðarinnar, og þar skortir hana líka mest.
aúið til að bæta úr þeim skorti verður að segjast hér í fáum orð-
m' '“'erður því gripið til líkingar, þótt segja megi, að svarið verði þann
Ve9 sem hálfkveðin vísa.
hkert hef ég séð fegurra en Madonnu-málverkið hans Rafaels (f Dres-
lít'ð ' °rmum hinnar heilögu móður hvílir ofurmennið, guðdómurinn, sem
1 barn. Eftirtektarvert er öryggi barnsins og móðurgleðin og móður-
fyrfnnUnÍn" Ef draumurinn- sem Björnson talar um, að lífið eigi sér
þj ,Ir °fan sjálft sig og sé sálin í því, á ekki að hætta að lýsa yfir þessari
t 09 varpa roða andlegleikans og sannrar siðmenningar á verklegar
^væmdir vorar, þarf barnið og móðirin að koma fram á framsvið
end311' ^>'°®il^sins' ^a 9elur > þjóðlífi voru, er á þenslumagn vax-
^ lífsins, hvílt og vaxið örugt í örmum móðurlegrar umönnunar“.
^ • verðlaun hlaut fyrv. alþingismaður Sigurjón Friðjónsson, Litlu-
auSum, fyrir eftirfarandi svar merkt a.b.:
Td er mælikvarði á vinnu og verðgildi hennar, sem er ólíkur hinum
alm(
tilf
er>na, en sem bestu menn þjóðanna hafa jafnan notað og munu nota:
ot lnninS um að „sælla sé að gefa en þiggjaréttara að taka of Iítið en
s mikið fyrir sitt starf, miða það fremur við almenningshag en eigin hag.
þ e>nn gefur í eiginlegasta skilningi, sem gefur af holdi sfnu og blóði,
starfi sínu og lífi. Hver mundi geta hugsað sér Krist metandi starf
'h peninga? Þessi mælikvarði á vinnu er það, sem íslensku þjóðina
Kortir
Þau
mest, og einkum þá marga hverja, er fremstir þykjast standa“.
j svörin, er að dómi nefndarinnar stóðu næst því að hljóta verð-
í-ud''VOrU fr^ þessum mönnum: Gísla Magnússyni, Eyhildarholti, séra
^ Vl9 Knudsen, Breiðabólsstað, ]akobi" Gunnlaugssyni, stórkaupm.,
^ uPmaijnahöfn, svar merkt „]ón frá Mel“, Gísla jónssyni vélstjóra,
y 'av‘k, Jóhönnu Stefánsdóttur Arndísarstöðum, Grétari Ó. Fells cand.