Eimreiðin - 01.04.1924, Blaðsíða 57

EiMREIÐIN
TÍMAVÉLIN
185
1 salinn, eða neðar, minkaði dagsljósið. Ég hafði verið svo
niðursokkinn í að athuga vélarnar, að ég gætti þess ekki, hve
áagsljósið þvarr óðum, fyr en Vína vakti athygli mína á því.
sá ég, að framundan í salnum var svarta myrkur. Það
k°ni hik á mig, og tók ég nú eftir því, að eftir því sem nær
fasrðist myrkrinu, minkaði rykið á gólfinu og sýndist mér ekki
betur en að hér og hvar á gólfinu væri sporrakt eftir mjóa,
l'tla faetur. Mér fanst undir eins sem Mórlokkarnir væru ekki
*angt undan. Ég sá nú, að ég hafði eytt tímanum í gagns-
lausa rannsókn. Ég hafði ennþá ekkert vopn í höndum, ekk-
ert hæli og engin tæki til að kveikja upp eld. Og nú var
°rðið áliðið dags. Ég þóttist heyra sömu óviðfeldnu suðuna
ut úr myrkrinu þarna í salnum eins og ég hafði heyrt upp
Ur brunnunum áður.
Eg tók í hönd Vínu. En svo datt mér skyndilega nokkuð í
Mg. Ég gekk að vél með langri vogarstöng, klifraði upp á
válarpallinn, tók báðum höndum um stöngina og rykti á af
afli. Stöngin lét undan afli mínu, og með kylfuna í hönd
®neri ég aftur til Vínu, sem beið mín hálfgrátandi af hræðslu
1 miðjum ganginum. Ég var handviss um, að þessi kylfa myndi
Mlilega duga til að mola hauskúpuna á hverjum þeim Mór-
l°kk, sem ég kynni að mæta. Og mig langaði sannarlega til
drepa svo sem einn eða tvo Mórlokka. Vkkur mun nú
l'nnast það ærið ómannúðlegt að langa til að drepa sína eig-
ln afkomendur. En mér var einhvernveginn ómögulegt að ala
u°kkra samúð í brjósti til þeirra. Ef ég hefði ekki verið ófús
a að skilja Vínu eina eftir, og hefði ég ekki verið hræddur
Um, að það kæmi niður á tímavélinni minni, ef ég grandaði
^órlokkunum, mundi ég helst hafa kosið að ganga rakleitt út
1 niyrka endann á salnum og drepa þorparana, sem ég heyrði
a^ voru að mása og blása þar niðri.
Jaeja, ég hélt nú burt úr þessum sal, með kylfuna í annari
kendi og Vínu við hlið mér, og kom brátt inn í annan ennþá
s|ærri, sem í fyrstu minti mig á hermannakapellu, tjaldaða
r'fnum flöggum. Við nánari athugun sá ég, að þessar druslur,
sem héngu meðfram öllum veggjum, voru tætlur úr grautfún-
u°i bókum. Þær voru fyrir löngu komnar í mauk, og alt let-
Ur var máð af þeim.