Eimreiðin - 01.10.1933, Blaðsíða 23

eimreiðin ÚR SÖNGVUNUM TIL SVANFRÍÐAR
373
Svanur býr væng —.
Sólroðnu engi. Sumargrænu hlíðar.
Svipstóru tindar. Fjöll með gljúfrakliðinn. —
Oma um dali elfar raddir þýðar.
Enn mun ég dvelja um stund við lækjarniðinn.
Rís upp af mold svo margt, er fyr ég unni.
Mildrauða á herðar skikkju fjöllin breiða.
Síðdegisgeislum sveipast lauf í runni.
Svanur býr væng og leitar fram til heiða.
Draumlynda barn, af fegurð vorsins fangað,
— ferskum í runni þröstinn setur hljóðan —
muntu' ekki bera bænir mínar þangað,
sem blærinn strýkur mjúkt um vanga rjóðan?
Brekkurnar dökkna. Hljóðna hjalli og grundir.
Hnigin er sól og blómskrúð, döggum vafið.
Dunar í gili. Þagnir þróast undir.
Þrá mína tekur nótt og ber á hafið.
•
Er lauf taka að gróa.
Er lauf taka að gróa í lundi
og loft verða hlý og blá,
þá verður hjarta mitt alt af ungt
og órótt af sárri þrá.
Og þráin vefur sér vængi
úr vorsins töfra hjúp,
— og leggur þá líka stundum
langt út á tregans djúp.
Fögur ertu.
„Fögur ertu, vina mín. Fögur ertu“.
v°fiin og vordísin mín.
(Ljóðaljóðin).
Ég gekk eftir götu til hlíða.
Leiftraði sól;
lék sér við blómdverg og álf.
Smáfuglar kvökuðu á kvisti;
kvökuðu’ um ástir.
Engin var örend né hálf.
Fögur varstu;
fegurst af öllum.
Síung sem ástin er sjálf.