Eimreiðin


Eimreiðin - 01.10.1933, Side 80

Eimreiðin - 01.10.1933, Side 80
430 EFTIRKOST EIMREIÐIN Er það af því að hún er svo miklu Iægri? Ætli það? Hann tekur um herðarnar. Og hann kemur með hálfa hendina upp á beran hálsinn. Það er mikið að hann skuli ekki klæða hana úr kjólnum. Aðalgeir fer líka fram á gólfið. Hann danzar mest við Tótu. Tóta er sakleysið sjálft og trygðin, fallegt sveita- barn á tvítugasta árinu. Aðalgeir veit að hún hefur elskað hann, síðan hún var fermd. En Tóta hefur aldrei gert annað en bíða. ]ú. Það er að segja — hún hefur alt af verið heima og unnið og unnið. Nú danzar hann við Tótu og leikur á alls oddi. Ekki ber á öðru. Hann er þrútinn í andliti og heitur. Hann er allur eins og logandi. Það fer ekki hjá að Tóta finni það. Henni brenn-hitnar í höndunum á honum. Hún misskilur hann og heldur að hann sé svona heitur sín vegna. Hún er svona heimsk. Aðalgeir fær skömm á Tótu fyrir hvað hún er heimsk. Hann veit alt- af hvað Ingu líður. Hún er að stelast til að gefa honum gætur. Hann finnur æfinlega á sér, ef Inga lítur á hann. Inga horfir á hann með hálfgerðri lítilsvirðingu og meðaumkvun. Meðaumkvun! Hann fyllist heift og bræði við sjálfan sig. Eins og hann sé einhver ræfill. Hann verður alstaðar undir. Auðvitað. Hvernig á hann að geta vakið afbrýði hjá Ingu eins og sakir standa? Og í þokkabót: Hér dregur hann Tótu á tálar. Þetta einfalda og vandaða barn. Hann helst ekki við í þessu helvíti og fer út. »Hvað er þetta? Ertu að fara?« Tóta kemur á eftir hon- um út í dyr. »Já«, segir hann með stillingu lygarans. »Eg má til. Eg verð að vera kominn út í Grindavík klukkan 12 á morgun*. Svona lýgur hann. Það er engin Grindavík til, nema ef vera skyldi á öðru landshorni. Svo hverfur hann út í glóru- lausa nóítina. Hann fer upp í fjall og hleypur eins og vit- stola maður. Hann verður að þreyta sig. Hann verður að deyfa sig, svo hann geti sofið. Með birtunni kemur hann svo heim. En hann háttar ekki. Nei. Hann fer að taka upp grjót. Og veturinn leið allur saman einhvernveginn á endanum. I apríl komst Aðalgeir svo loksins í burtu frá Völlum og iór til Siglufjarðar.
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.