Eimreiðin - 01.01.1936, Side 36

EIMBEIÐIN
Lygi.
Saga eftir Póri Bergsson■
Allan þennan tíma, sem ég lá á spítala, sá ég ýmisleg1
hryggilegt og aumt. — Iig sá hrausta menn herjast við veil'"
indi og dauða, gefast upp og vera borna út lík. Ég sá gamal'
menni fálma út í loftið eftir horfnum minningum, er sveiö1'
uðu fyrir deyjandi augum þeirra, og tauta með hálfmáttlaus-
um tungum um æsku og vorgróður löngu liðinna tíma.
A alt þetta horfði ég, þar sem ég lá skorðaður á hakinu °ó
mátti mig hvergi hreyfa. Eg hafði berkla í hryggnum, og 1111
var verið að drepa þá með þessari voðalegu legu, á bakiuu>
algerlega ósjálfbjarga mánuð eftir mánuð. Eg varð að sjá ah>
er gerðist í þessari fjögra manna stofu allan þennan tín1,1-
Vonir uin hata sá ég stundum rætast og oft devja, hugarstu
og lietjudug, sorgir, angisl og stundum gleði.
En eftir engu man ég betur en eftir sögu Jóhanns Gnð
mundssonar frá Norðurevri.
Hann kom á spítalann snennna um haust, l'agran hauS|
dag, er sólin skein inn um gluggann. Rúmið á móti >licl
liafði staðið autt einn dag, lrá því að Einar gamli guf
upp öndina, saddur lífdaga. Nú kom þessi þangað til þesS a ,
hyrja sitt stríð þar, hann var hress í bragði og mér þ(,tl1
vænt um að fá hann. Því við fyrstu kynni leizl mér vel
hann, glaðlegan og gáfulegan maiin á mínum aldri. Hí111’1
hafði einhverja ígerð á hálsinum hægra megin, og lækni1*1111
á Norðureyri hafði senl hann suður lil athugunar og aðgerðn'-
Hann var skoðaður vandlega nokkra daga af alvarlegum möllU
um, yfirlækni spítalans og öðrum. Svo var liann skorinn
kom inn með hálft höfuðið reifað hvitum bindum og allhiesSi
En svo leið vika eftir viku, og þarna lá hann með hn
sín og var altaf liress í bragði og þó aldrei glaður freka1
ég. Við urðum kunnugir á þann hátt, sem hezt verður.
það
varð róleg, æsingalaus og þegjandi vinátta, sem óx og' cla 11
aði dag eftir dag. - Og eitt kvöld, þegar tveir hálii’®1111
lausir sjúklingar lágu í hinum rúmunum, sagði hann nu