Eimreiðin - 01.01.1936, Blaðsíða 41

^MReiðin
LYGI
^ ar sagði hún mér söguna í vorblíðunni. Hún sagði að sér
lielði
verið ómögulegt að heimsækja Jóhann lengur. Hún
l’ess
al
H
ilveg
'afði lekið svo nærri sér að sjá hann, þennan I'allega, sterka
mann, eins og hann var kominn. Hún hefði kvalið sig lil
meðan hún gat, lengur en hún gat, en svo varð það
8 óniögulegt. Hún varð aldrei veik og l'ór aldrei heim. —
Un VJir ekki þannig gerð, sagði hún, að hún þyldi að liorí'a
ai'P á mann þann, er henni liefði þótti vænt um, kveljast og
'Ja- Hún var lífsins barn, en ekki dauðans. — Ég sagði
a^’ 'ið kvöddumst, og ég' gekk suður á spítala, gramur í
8eði °g sorgbitinn.
Wtti af tilviljun lækni Jóhanns á ganginum. Ég var
' 'Pi vanur að spyrja hann, nú spurði ég. Nokkra daga lifir
1111 ennþá, sagði læknirinn, ef ekkert sérstakt kemur fyrir.
’ióhann lá eins og vant var með lokuð augu, er ég kom
nni. Hann andaði þungt og erfiðlega og var í hálfgerðu móki.
j1 c‘8 kom, opnaði hann snöggvast augun og leit á mig.
a dalt mér í hug þessi lvgi, sem ég veit ekki ennþá livorl
^11 rétt að fremja eða rangt. Eg sá sálarkvalir hans og vissi
kverju þær korau. Það var tilraun lil þess að sefa þær,
[ l)a nokkuð gat sefað þær. Eg unni þessum hrausta aum-
!'>Ja af heiluin vinarhug og vildi alt gera til þess, að hann
engi f'rið.
. Heyrðu Jóhann, sagði ég, ég lief fréttir að segja þér,
nnklar fréttir af Rósu. — Hann vaknaði alveg og leit undr-
'nói 0g álcafur á mig. Jóhann, sagði ég, ég veit að þú ert
^ a að hugsa um liana í vöku og draumi. Eg veit hvað þú
8sar og hvað kvelur þig. Hún lifir og gleðst, en þú deyrð
(,p n'erlur, þú ant henni að vísu lífs og gleði, en þú þolir
1 VP> að hugsa til þess. Nú get ég glall þig' eða hrygt, kann-
u hvorttveggja. Það er bezt þú vitir það. - Rósa er dáin — !
Hann hrökk ekki við. Hann íá jafn-rólegur og áður, lok-
. .1 angnnum, og' stórkostlegur l'riður og' ró færðist víir hið
Jakaða andlit. -— Rósa dáin, dáin — dáin, hvíslaði hann.
dain — og — hjá — mér — altaf — lija mer. —
Já,
hafði
sagði
hún i'ékk taugaveiki á leiðinni heim og
•ni
allal óráð. Hún talaði ekki um annað en þig
Ö
sem
11,1 elskaði og þráði. — Þá, í fyrsta sinn, sá ég' tár renna