Eimreiðin - 01.01.1950, Side 30

18
ÁST
eimreiðin
— Þessum málum. Hún lítur á mig. — Hvernig getið þér vitað,
livað það er?
— Þegar ástin fer með fólk á yðar aldri, — og raunar á ölluni
aldri, — í gönur, þá er ekki að sökum að spyrja, — allt ómögu-
legt og óviðráðanlegt. Oftast eru þetta smávegis víxlspor og mis-
skilningur. Maður lítur á sjálfan sig eins og einhvern píslarvott
örlaganna, auðvitað gegnum stækkunargler, sem þar að auki er
litað af móðursýki og sjálfsmeðaumkun. Blessuð, unga stúlka,
reynið þér að líta heilbrigðum augum beint á þetta allt sanian!
— Nei, segir stúlkan, -— lijá mér er þetta ekki þannig. Hja
mér var það allt eðlilegt og gott. Það var bara liamingjan, sem
kom, ekkert annað. En svo var það ekki þannig. Fyrirgefið þér
— ég á svo bágt — og ég veit, að þér eruð góður rnaður.
— Svo? Hvemig vitið þér það?
— Ég vona það. Bæði hefur mér verið sagt það, og svo sé ég
það. Þér skrifið líka þannig, að —.
— Já — það er nú því miður ekki allt eins og það sýnist,
segi ég, i— fremur en til dæmis þetta með yðar hamingju. Jæja,
en setjum nú svo, að ég sé góður maður, eins og þér komist að
orði. Þér megið treysta því, að ég vil yður vel. Og hvað get ég
gert?
— Því miður ekkert, segir liún, — því það er ekkert hægt að
gera.
— Sé uni óhamingjusama ást að ræða, segi ég, -— þá er eina
ráðið að reyna að hleypa skynseminni gegnum allar þær blæjur
og moldviðri tilfiimingasemi og rómantíkur, sem maður liefur
sjálfur liulið vitglóruna með. Ég geri ráð fyrir, að yðar sorg stafi
ekki af missi ástvinar yðar vegna dauða lians?
— Nei, svaraði liún lágt.
— Auðvitað ekki, því þá væri þetta eðlilegt og liryggilegt böl,
sem aðeins þér sjálfar gætuð jafnað með lijálp tímans og nýrra
viðhorfa.
— Ég skil ekkert í sjálfri mér að vera að tala um þetta við
yður, segir hún, —- ókunnugan manninn. Er það ekki hlægilegt, -—
livernig ættuð þér að geta kippt þessu í lag? Nei, það er óniögu-
legt. Fyrirgefið þér! Æ, fyrirgefið þér þétta ónæði og gleymið
þvf, ef þér getið.
— Verið þér nú róleg, góða mín, sagði ég eftir litla þögn. Mer