Eimreiðin - 01.01.1950, Síða 45

eimreiðin
Sigurjón frá Þorgeirsstöðum:
//Vala, Vala spákona".
Smásaga.
FullorðiS fólk getur verið kostulegt. Það geta jafnvel orðið
svo mikil brögð að því, að smábörn verði steinhissa á barna-
skap þess og beimskupörum.
Þetta hófst þannig, að ungur og fríður farkennari kom í sveit-
Þta, dvaldi til áramótanna á Hóli, myndarlieimili, þar sem ósnort-
in, bálffertug boldangskona, loðin um lófana, réði lögum og lof-
um. Vegna þess að liúsakostur var þarna rýmri en á öðrum
ksejum í þeirn liluta hreppsins, liafði kennaranum verið valinn
þar samastaður.
Hallur litli, sjö ára snáði, alinn upp á framfæri einkasystur
sinnar, sem var vinnukona á Hóli, kynntist ýmsum leyndardóm-
u,n þennan vetur. Hann var einrænn og þögull, liafði augu og
e>ru opin, en flíkaði ekki vitneskju sinni, leitaði af sjálfsdáðum
eÞir skýringum á torræðum viðfangsefnum.
Ekki liafði kennarinn verið marga daga á heimilinu, þegar hús-
nióðirin fór að láta sér óeðlilega annt um liann, bygla honum
aukakaffi og ástarpimgum, eða gera sér eitthvað til erindis
fram í stofuhúsið til lians, sitja þar á tali frarn eftir kvöldvökum
eu afrækja tóskap og vefstólinn.
Kennarinn var kátur maður, fróður og viðræðugóður, en ekki
virtist honum liugleikið að njóta þessarar móðurlegu umbyggju-
semi liúsráðanda. Hann reyndi að bæna Hall litla að sér, enda
varð drengurinn bráðlega mjög fylgispakur. Og kennarinn stofn-
aði kvöldskóla með einum nemanda. Þar lærði Hallur lestur,
skrift og reikning.
Húsmóðurinni gazt lítið að þessu dekri, sló þó kennaranum
gullhamra fyrir að fórna tómstundunum til að fræða strákpíslina
iiann Hall. Það mætti bann vita, að liún kynni að meta allt, sem
Vel væri gert til síns heimafólks. Og vel yrði það þegið, ef liann
sæi sér fært, vegna anna, að setjast inn í baðstofukrubbuna og
skemmta fólkinu einliverja stund á vökunni.