Eimreiðin - 01.01.1950, Síða 47

EIMREIÐIN
„VALA, VALA SPÁKONA'
35
inn. Honum sýndist hún eitthvað kátlega lijárænuleg, þar sem
hún nam staðar á gólfinu. Og svo gerðist það, sem var kyndugra
en allt annað, sem Hallur liafði áður haft nasasjón af: Kennar-
inn fálmaði eftir höndmn hennar, setti hana á kné sér og kyssti
hana beint á munninn.
Nú var það Hallur, sem varð skrítinn á svipinn, sár og reiður.
Hann stökk í skyndi út úr stofunni og skellti hurðinni, eins og
snarpur dragsúgur.
Inni í göngunum var ljósbjarmi á flökti. Þar var húsmóðirin
á ferð. Halldór flanaði beint af augum með hausinn niðri í
bringu, felldi niður grútarkoluna. Hún sló hann rokna löðrung,
spurði, hvort liann væri steinblindur eða svo guðlaus, að hann
sæi ekki blessað ljósið.
Kennarinn var kominn á orustusvæðið, aðstoðaði liúsfreyju
nieð eldlegum áliuga við að leita kolunnar í myrkrinu, koma
kveiknum í vörina og tendra ljós á ný. Á meðan laumaðist Hallur
btli til baðstofu, hæglátur og léttstígur, snöktandi, en laundrjúgur
)Hr herkænsku sinni.
Hann liáttaði í flýti, sneri sér til veggjar og breiddi sæng yfir
böfuð, sannfærður um, að fullorðið fólk væri grátbroslegir bjálf-
ar- Systir hans kom og lagðist fyrir framan hann. Löngu seinna
rufu hrotur úr næstu rúmum nýárskyrrðina í baðstofunni, en
þau lágu bæði andvaka. Hún lagði mjúka hönd um mitti hans.
Hann hristi sig og sló geðvonzkulega á arm liennar. Þá hló liún
glettnislega og livíslaði hljóðlega:
«Farðu að sofa, elsku litli kjáninn minn“. Og þá var liann
e ki lengur reiður, lagði báðar liendurnar um liálsinn á lienni
°S þrýsti höfðinu að lieitum og livelfduni barmi hennar.
JJaginn eftir var farkennarinn fluttur á hinn enda sveitar-
iunar.
_ I^uð var dauflegt á Hóli næstu daga og vikur, fólkið var kyrr-
látt og þögult. 1 fasi þess og svipbrigðum voru dulbúnar spásagnir
Um veðrabreytingu á heimilinu. Og loftþyngdamiælirinn var á
ustöðugu, enda skiptust á útsynningsfárviðri og norðanmuska.
annig silaðist Mörsugur út úr almanakinu.
Fyrsta sunnudag í Góu efndi kvenfélag sveitarinnar til mann-
lagnaðar í samkomuhúsi hreppsins. Húsmóðirin á Hóli var for-