Eimreiðin - 01.01.1950, Qupperneq 57

EIMREIÐIN
ÚR ENDURMINNINGUM
45
1 liálfa gátt. Sé ég þá, að faðir minn krýpur á knjám við höfða-
ia§ rúmsins og var rétt að ljúka við að breiða rekkjuvoðina yfir
höfuð þess, sem í rúminu lá. Þóttist ég þá vita, að systir mín
'*ri dáin. Og í þeim svifum vakna ég.
•Sigríði, konu minni, þótti mjög vænt um önnu, enda voru þær
mJög samrýmdar. B ar hún því lengi harm í brjósti eftir fráfall
l'ennar. Þegar ég sagði Sigríði drauminn um morguninn, gerði
það með gætni, svo að álit mitt kæmi henni ekki eins að
ov’orum. Hún réð drauminn alveg eins og ég liafði ráðið hann.
Hafði ég sagt lienni drauma áður, er komið höfðu fram. — Ég
'ar mjög berdreyminn framan af ævinni.
Liðu nú fjórir dagar þangað til faðir minn kemur aftur. Hafði
®g engum sagt drauminn, utan konu minni. Þó mömmu fyndist
a ser, að Anna mundi ekki fá heilsuna aftur, vissi liún ekki að
Lún væri látin, þar til pabbi kom aftur.
■-eg1 eg nú pabba drauminn, alveg eins og mig hafði dreymt
Lami. Hann sagði, að lýsing mín á högun spítalans væri nákvæm-
ga rett og að allt hefði skeð eins og mér hafði virzt í draumn-
°ni. Og sagðist liann minnast þess nú, eftir að hafa lieyrt draum-
Uln, að hann liefði í einskonar fáti breitt línlakið yfir andlit
lennar, þegar hún var látin.
Pabbi sagði mér nákvæmlega frá öllu, er gerðist síðustu augna-
Rvin, sem Anna lifði. Hún hafði ráð og rænu alveg fram í and-
atið. Þegar hann sá hve erfitt henni veittist að anda, sagðist
'ann hafa sagt kjökrandi: „Ég lield við ætlum nú að missa þig,
nna miri“. Reis hún þá upp til hálfs og mælti: „Ég ætla ekki
a <leyja, pabbi“. Voru þetta hennar síðustu orð og síðasta andar-
taL. Hún lineig niður á koddann örend. Það var þá, sem faðir
minn Lreiddi línlakið yfir andlit hennar.
S'ðan þetta skeði, hefur mig aldrei dreymt önnu sálugu. Von-
aðist ég þó sérstaklega eftir, að hún myndi birtast mér í draumi,
Pegar stundir liðu fram. En trúa mun ég því til dauðadags, að
v°n mín niyndi hafa rætzt, ef slíkur viðburður liefði á nokkurn
latt verið mögulegur.