Eimreiðin - 01.01.1950, Qupperneq 61

EIMREIÐIN
ALLT ER, ÞÁ ÞRENNT ER
49
loft- ð ógj tungl í skýjum og var lágt á lofti, svo að strönd og nes
'orpuðu breiðum skugg um og dimmum út á fjörðinn.
Jörundur gamli var uppi í brúnni ásamt fyrsta stýrimanni.
^ °ru báðir allslompaðir þegar í uppbafi ferðar, og liafði það
síðan ágerzt á bverjum viðkomustað. Hafði þó allt gengið vel
111 þessa og tafalítið. Niðri í fyrsta farrými sátum við tveir félagar
°g iásuni — eða tefldum skák, — og þar voru einnig konurnar
>neð börnin. Heitt var niðri, og liöfðum við opnað tvo ljóra á
kakborða. Kyrrð og friður ríkti þarna inni, flest börnin voru
s°fnuð, enda liðið langt á kvöld. Nú var aðeins eftir um liálfrar
stumlar sigling inn í fjarðarbotn.
Skyndilega gellur við vélarsíminn, snöggt og bart. — Bátur í
eiðinni, liugsa ég. Það var svo algengt á milli viðkomustaða.
^ ®lin er stöðvuð í einni svipan. En í sama vetfangi er hringt á
“ý’ llart og tryllingslega og tvítekið. Ég sprett á fætur, en steypist
Um lerð á höfuðið, og konurnar hljóða upp yfir sig. Skipið tekur
llart niðri, lyftist upp að framan og tekur stökk áfram og fellur
slðan yfir á bakborða, svo að rennur inn um efri Ijórann. Hér
'ar llrein farleið, skerjalaus og djúpsævi. Mér var þegar Ijóst,
J1'a® skeð befði, því að liér var ég þaulkunnugur. Ég kallaði
Pvr til félaga míns að loka ljórunum í skyndi, en ldjóp sjálfur
fram að dyrunum og tvílæsti hurðinni. Konurnar liöfðu þotið
°Pp og þrifiS börnin og ætluðu þegar að ryðjast út. En ég þótt-
tst vita með vissu, að ef þær þytu upp á þilfar með börnin í alla
h
nngulreið, sem þar myndi nú vera á snarliallandi þiljum,
Jrðu óefað slys á ýmsa vegu. Mundu þær annaðhvort falla eða
1 auPa útbyrðis. Félagi minn var eldfljótur að loka ljórunum,
% bafði aðeins ofurlítið skvetzt inn um annan þeirra. En hann
lá hálfur í sjó.
Ég beitti nú allri minni mælsku við konurnar, reyndi að friða
1 r °g stilla, sagðist mundi fara upp og bafa tal af skipstjóra
sjá, hvernig umliorfs væri, því að nú værum við uppi á þurru
andi. En héðan fengju þær ekki að fara, fyrr en ég kæmi aftur
ofan. Setti ég svo félaga minn til að gæta dyranna, þangað til ég
Éaemi aftur.
ðlér brá í brún, er ég kom upp á þiljur. Skipið bafði beygt
11111 skuggann af Hlíðarnesi og rennt á fullri ferð á land, upp í
eiUu malarvíkina litlu, sem fyrirfannst á nesinu endilöngu!
4