Eimreiðin - 01.04.1952, Síða 53

eimiieiðin
STRAUMAR ISLANDS
125
hafinu. 1 tíð Grágásar var umferð um hafið frjáls, og máske enda
fiskið líka utan almenningsins, en ekki í almenningnum.
A íslenzk lagaboð um þessi efni, fyrr og síðar, ber að líta eftir
reglum íslenzkrar stjórnlagafræði. Þau eru ekki samningar við
erlend ríki, þótt þau kunni að snerta hagsmuni þegna þeirra. Og
þegar litið er á þessi mál í ljósi stjórnlagafræðinnar, ber fyrst
°g fremst þess að minnast, að Island varð um langt skeið fyrir
löglausri danskri íhlutun og var því ekki sjálfrátt gerða sinna.
Ég hripa þessar línur mest vegna hálfgerðrar örvæntingar um,
að mér muni auðnast að fá stundir til að rannsaka í skjalasöfn-
um og svo gagn verði að heimildir um strauma fslands, og til
þess að benda á, hversu brýn nauðsyn er, að þetta verði gert,
°g það sem allra fyrst, og einkanlega áður en við vogum okkur
ut í mál við Breta um yfirráðasvæði fslands á hafinu.
Það kemur að því fyrr eða síðar, að úthöfunum og bjargræðis-
Uiöguleikum þeirra verður skipt upp á milli þjóða eins og lönd-
unum nú, þótt umferð um höfin verði vonandi aldrei framar
hönnuð. Er þá auðsýnt, hvert gagn og nauðsyn oss er það að
hafa aldrei vikið frá hinum forna rétti íslands til yfirráða yfir
uorðanverðu Atlantshafinu, allt frá þeirri tíð, er við einir þjóða
vorum megnugir að sigla um það.
Ósk mín er, að vér látum yfirráðasvæði vort á sjónum óhreyft,
hróflum ekkert við því, fyrr en öll skjöl og skrif um strauma
íslands hafa verið dregin fram i dagsljósið. Því þótt Norðmenn
gæfu upp yfirráðarétt sinn yfir hafinu 1812 utar en mílu frá
^andi, þá snertir þetta ekki oss eða yfirráðasvæði Islands. Og
þegar við, knúðir af brýnni þörf, leitumst nú til að auka friðun
fiskimiðanna, skulum við aðeins færa til fiskiveiðitakmörkin,
fiskihelgina, en halda fast við strauma Islands austur á mitt haf
°g yfir allt haf til vesturs, því að setja íslandi mjórra yfirráða-
svæði á hafinu, mundi vera að nema þetta hið forna úr lögum,
sem þrátt fyrir alla fávizku vora og glappaskot enn hefur ekki
verið gert.
15. dez. 1951.