Eimreiðin - 01.04.1952, Síða 62

134
ÓStNILEGA SAFNIÐ
EIMREIÐIN
stöSugt cinungis sparaS og sparaS fyrir þessar myndir; en þiS muniS
sjá — þegar cg er farinn — þiS verSiS ríkar, ríkari en nokkur í þess-
uni bæ, eins ríkar og þeir rikustu í Dresden. Þá muniS þiS verSa fegnar,
aS ég skyldi vera „l>jánalegur“. En, á ineSan cg lifi, fer ekki ein einasta
mynd út úr þessu liúsi — fyrst verSur aS bera niig út, og þá, þá fyrst,
safniS mitt!“
Um leiS og hann sagSi þetta, hreyfSi hann liöndina blíSlega, eins og
yfir lifandi veru, yfir skjalahylkin, scm löngu voru tæmd. ÞaS var
átokanlegt, en jafnframt hjartnæmt. ÖIl stríSsárin liafSi ég aldrei séS
svo fullkominn, svo hreinan liamingjusvip á nokkru þýzku andliti. Na-
lægt Iionum stóS konan, cinkennilega lík myndum þýzka meistarans af
konununi, sem komu aS gröf Frelsarans og fundu hana tóma og liorfa
meS ótta, blöndnum einlægum alsælufögnuSi. BáSar þessar fátæku,
raunamæddu konur lirifust meS af harnslegri, sælukcnndri gleSi gamla
mannsins, þær voru liálf hlæjandi, hálf tárfellandi. Hjartnæmari sjón
hcf ég aldrci litiS.
MaSurinn fékk aldrei nóg af lofi minu. StöSugt hrúgaSi liann upp
skjalahylkjunum, til aS opna ný, og drakk í sig Iivert orS eins og þyrst-
ur maSur. ÞaS var léttir, þegar þessum blekkingarverkum loksins var
ýtt til hliSar, þrátt fyrir mótniæli hans, og kaffi horiS á liorS. En hvaS
var sektarkennd rósemi mín samanborin viS þennan örvandi, óstjórn-
lega fögnuS, samanborin viS hugarsælu mannsins, sem hafSi yngzt um
þrjátíu ár? Hann sagSi ótcljandi smásögur og skrítlur um kaup sin,
öSru hvoru fálmandi, ncitandi allri aSstoS, til aS ná í nýja mynd. Hann
var kátur og ölvaSur eins og af víni.
Loksins, þegar ég sagSist verSa aS kveSja, varS liann ókvæSa viS og
hegSaSi sér eins og óþægur krakki. ÞaS gæti ekki gengiS, ég hefSi ekki
séS helminginn. Konurnar áttu örSugt meS aS vinna bug á þrjózku hans
og gera honuni skiljanlegt, aS liann mælti ekki tefja mig lengur, þvt
ég gæti misst af lestinni.
A5 lokum, er liann IiafSi látiS undan eftir örvæntingarfulla mótstöSu,
og ég var aS kveSja, varS rödd hans á ný hjartanlcg. Hann tók háSar
liendur niínar, og fingur hans struku mjúklega um þær upp á úlnliSina
meS öllum tjáningarmætti blinds manns, rétt eins og liann langaSi til
aS kynnast mér betur og tala einlægar viS mig en bægt var mcS orSum
einum.
„Þér lial'iS veitt mér afar mikla gleSi meS licimsókn ySar,“ sagSi
liann af svo heitri tilfinningu, aS ég gleymi því aldrei. ÞaS var sönn
ánægja aS eiga þess aS lokum kost aS líta gegnum safniS mitt m*®
kunnáttumanni. Nú skuluS þér sjá, aS þér liafiS ekki komiS til nim,
blinds manns, erindislcysu. Ég lofa ySur hér meS, kona mín er vitm>
aS ég skal láta bæta því í erfSaskrá mína, aS ySar gamla og virSulega
firma verSi faliS uppboS safnsins míns. Þér skuluS verSa þess heiSurs
aSnjótandi aS annast þcnnan ókunna fjársjóS — hann lagSi höndina
ofan á tæmd skjalahylkin — til þess dags, er hann dreifist út um hcim-