Eimreiðin - 01.04.1952, Blaðsíða 63

ÓSÝNILEGA SAFNIÐ
eimreiðin
135
<nn. LofiS mcr því aðcins að semja góSa skrá; hún á vera grafskrift
nnn; ég kýs enga betri.“
Ég leit á móSur og dóttur, sem þrýstu sér livor upp aS annarri og
litu titrandi hvor á aSra, eins og þœr væru einn líkami og ein sál,
skjálfandi af geSshræringu. Mér varS hátíðlega viS, þegar þessi grun-
lausi maSur trúSi mér fyrir ráSstöfun liins löngu horfna safns, eins og
baS væri ómetanlegur fjársjóSur. Og mjög hrærSur lofaði ég því, sem
nier mundi aldrei auðnast aS efna.
Aftur brá fyrir bliki í dauðum augunum; ég vissi hversu mjög hann
langaði til að faðma mig, ég vissi það af því, hve hliSlcga fingur hans
brýstu hendur mínar til staSfestu þessu hátíðlega loforði.
Konurnar fylgdu mér til dyra. Þær þorSu ekki aS tala, því hann
hefði ineS sinni skörpu heyrn greint hvert orS, en livílikt þakklæti ljóm-
aði úr þessum andlitum, er þær liorfSu á mig gegnum tárin!
Ég fálmaði mig algerlega ruglaSur niður stigann. Ég skammaðist mín.
Ég, sem hafSi í tvær klukkustundir veilt blindum sýn meS því aS hjálpa
t'l viS heiSarlega blekkingu og óhjákvæmileg ósannindi, liafði í raun
°g veru einungis komið sem vesæll kaupmaSur til aS Iiafa verðmæta
niuni út úr einhverjum eins ódýrt og ég gæti. En það, sem ég hafði á
l<urt meS mér, var meira virði: Mér hafði auSnazt aS sjá hreina upp-
liafningu á þessum dapurlegu, gleSisnauSu tímum, einskonar innblás-
<nn, andlegan fögnuð yfir Iistinni sjálfri, nokkuS, sem fólk virSist liafa
tynt fyrir löngu. Og ég var — ég get ekki sagt neitt annað — fullur
lotningar, enda þótt ég fyndi til blygðunar, ég veit ekki hversvegna.
Jafnskjótt og ég kom út á götuna, heyrSi ég glugga opnast fyrir ofan
"ng og nafn mitt kallað. Gamli maSurinn hafSi ekki látið aftra sér frá
«8 liorfa á eftir mér blindum augunum. Hann hallaði sér svo langt út,
konurnar urðu aS halda í hann, meðan hann veifaSi vasaklútnum
°g hrópaði: „GóSa ferS“, meS glaSIegri rödd eins og ungur drengur.
Sýnin var ógleymanleg: gleSiIjómandi andlit hvíthærSa öldungsins þarna
uPpi í glugganum, hátt fyrir ofan allt ólundarlega, önnum kafna fólkiS
a strætinu; hafið yfir okkar raunverulega, andsnúna heim af hvítum
skýjum sællar blekkingar. Og mér komu aftur í hug þessi fornu, sönnu
or® ■— ég trúi Goetlie hafi sagt þau: „Safnarar eru sælir menn.“
Óli Hermannsson Jtýdili.
★
SAMTAL í tugthúsi.
brír fangar í Austur-Evrópu voru að ræða um það sín á milli hvers vegna
beir hefðu verið settir í fangelsi.
Sá fyrsti sagði: „Mér var varpað í fangelsi af því að ég var með hr. X.“
Annar: „Mér var varpað í fangelsi af því ég var á móti hr. X.“
S® briðji: „Ég er hr. X.“
New York Herald Tribune.