Eimreiðin - 01.04.1952, Qupperneq 67

EIMnEIÐIN
OFT SKELLUR HURÐ NÆRRI HÆLUM
139
við þar allir af okkur byrðamar, en þeir Sigurður ætluðu að taka
einn „bóg“ enn, í leit að vörðunum; áttum við að kalla til þeirra
með stuttu millibili, en það var auðvelt vegna lognsins. Þeir voru
svo í vetfangi horfnir í sortann, en við kölluðumst á öðru hvoru.
Svona leið lítil stund, en þá rofaði til nærri hvirfilpunkti himins,
°S við, sem héldum kyrru fyrir, sáum það báðir í einu. Þar var
líka nokkuð að sjá: „Der har vi jo Karlsvognen“, sagði Daninn.
Hann sást raunar naumast allur, en áður en þessi glufa lokaðist,
sem ekki dróst nema örfáar sekúndur, hafði ég gjört mér ljósa
grein fyrir, hvar Pólstjörnunnar var að leita og sett á mig átt-
irnar. Kallaði ég þá til þeirra Eðvalds og sagði þeim ákveðið átt-
irnar. Sigurður tók stefnuna eftir því og forustu. Höfðum við ekki
mjög lengi gengið, þegar hann þekkti sig. Við komumst að Ár-
mótaseli heilu og höldnu um kl. 10 að kvöldi. Mig minnir þeir
piltar væru að áætla, að við hefðum tafizt í þrjá tíma a. m. k.
í villunni. í Ármótaseli var okkur tekið með allri þeirri alúð, sem
heiðarbúamir ævinlega áttu til handa hverjum gesti. Þegar þetta
Var, bjuggu í Ármótaseli Sigurður Benediktsson og kona hans.
Ekki var þar vítt til veggja, en vel var að gestunum búið fyrir
því. Veit það enginn nema sá, sem reynt hefur, hve gott var að
koma inn í litla og hlýja baðstofu úr þreytandi ferðalögum gamla
timans. Við sváfum líka vært, en fómm á fætur með skímu að
morgni.
Eðvald var þá búinn að semja við Sigurð Eyjólfsson um að
5ylgja sér í Möðrudal. Þar skildust leiðir okkar; mín leið lá út
1 Háreksstaði. Þeir þrír fóru, þegar tæplega var hálfbjart, og var
eS ferðbúinn um leið. Sigurður bóndi latti mig mjög farar. Sagði
þann, að sér þætti skuggalegt veðurútlit og vildi ég gerði mér
a® góðu að bíða hjá sér betra færis. Ég var orðinn heimfús og
vildi ekki sleppa færu veðri. Það var norðaustan gola, lágskrið á
íönninni, bakka-þykkni í lofti, en úrkomulítið. Þá kvaðst Sigurður
Vlija ganga með mér úr garði, því hann tortryggði alltaf veðrið.
Et frá Jökuldalsheiði liggur svokölluð Tunguheiði, en Fellna-
þiið langt út eftir henni nærri miðri. Dregur hún nafn af fjórum
iclium, sem standa allhátt upp úr henni. Hið innsta þeirra heitir
Skjaldklofi, en það næsta Dritfell. Frá Ármótaseli var stefna mín
a Skjaldklofa. Sigurður bóndi gekk með mér nærri á hálfa leið
þangað. Lagði hann þá enn að mér að snúa aftur með sér, en ég
yildi áfram. Kvöddumst við þar með virktum, héldum hvor í sína
att — og sáumst aldrei síðan. Lítilli stundu eftir að við skildumst,
bnast á dimmviðri með norðaustan stormi. Ég reyndi að halda