Eimreiðin - 01.04.1952, Blaðsíða 68

140
OFT SKELLUR HURÐ NÆRRI HÆLUM
EIMREIÐIN
stefnunni, vongóður um að þetta yrði él eitt. Eftir að hafa gengið
hæfilegan tíma, fann ég halla móti fæti og þóttist þá vita, að ég
væri að far'a upp Skjaldklofann. Ég gekk út fellið og hlíðina,
þegar það þraut, en ekki rofaði aftur. Þannig gekk ég allt út að
Dritfelli, sem er auðkennilegt mjög, og þaðan, eða þó öllu fyrr,
átti ég að taka stefnu á Háreksstaði. Voru þá tveir kostir fyrir
hendi, en hvorugur góður í dimmviðri. Annar var sá, að taka
stefnu á Háreksstaðakvísl þvera, einhversstaðar utan við bæ, en
ég óttaðist, að hún væri fennt í kaf, hinn sá, að fylgja Fellna-
hlíð svo langt sem hún nær og reyna svo að gaufa út í Einars-
staði í Vopnafirði. Það var lengri leið en svo, að til þess entist
dagur í dimmviðri og þungri færð, enda vandratað eftir að sleppir
Fellnahlíð. En ég slapp við að velja um þetta, því rétt í þessu
kippti sundur litla stund, svo ég sá vel í kring um mig og náði
stefnu á Háreksstaði áður en skellti saman aftur, svo góðri, að
mér þótti einsætt að reyna að ná þangað, þó bærinn sé mjög
vandhittur frá suðri og austri í dimmu.
Svo dimmdi að aftur, en mér tókst að hitta bæinn. Var mér
tekið þar með hinni kunnu alúð heiðarbænda. Þarna var hinn
síðasti ábúandi Háreksstaða, Þorkell Björnsson, sem bjó þar að-
eins eitt ár. Ferð minni var lengra heitið, svo matur var þegar
borinn fram. Hélt ég aftur af stað eftir sem næst klukkustundar
hvíld og hressingu, áleiðis að Brunahvammi. Þó komið væri þá
úthall dags, kveið ég engu. Ég ætlaði út alla bakka, fyrst með-
fram Háreksstaða-kvísl og síðan Hofsá. Það er talinn fjögra tíma
gangur milli bæja, en bæði mun léttari færð og auðratað í öllu
sæmilegu veðri. Beinasta leið er um fjórðungi styttri. Það sá ég
fljótt, þegar kom út með Kvíslinni, að sennilega hefði ég ekki
orðið hennar var, ef ég hefði komið þvert að henni í dimmviðri.
Birtu tók að bregða rétt eftir að ég fór frá Háreksstöðum. Rytju-
veður var, en ekki mjög vont á kunnugri og all-glöggri leið. Mér
sóttist gangan sæmilega. Þegar ég kom út að Kinnarlæk, rofaði
snöggvast í vestur; var þá nærri dagsett. Þaðan er talinn klukku-
stundar gangur til bæjar, paufaðist ég þann spölinn í svarta-
myrkri og sá miður til að rekja mig. Stefán í Brunahvammi var
rétt að ljúka útistörfum, þegar ég kom þar. Okkur var vel til
vina frá því að hann bjó á Háreksstöðum, en ég var í Bruna-
hvammi, og ætíð síðan. Hann varð glaður við að sjá mig, og stóð
ekki á því að ég væri leiddur í bæinn.
Hinn fyrsti beini á þessum tíma var ævinlega að drífa gestinn
úr blautum sokkum og ljá honum þurra sokka og skó, ef hann